त्साओ श्वेछिन
त्साओ श्वेछिन (अन्य मराठी लेखनभेद: त्साओ शुएछिन, चाओ श्वेछिन ; चिनी: 曹雪芹 ; फीनयीन: Cáo Xuěqín ; वेड-जाइल्स: Ts'ao Hsueh-ch'in ;) (इ.स. १७१५ किंवा इ.स. १७२४ - इ.स. १७६३ किंवा इ.स. १७६४) हा छिंगकालीन चिनी लेखक होता. त्याने होंगलौ मंग, म्हणजेच लाल महालातील स्वप्न, या चिनी साहित्यातील सर्वोत्तम चार अभिजात कादंबऱ्यांपैकी एक मानली जाणारी कादंबरी लिहिली. तो त्साओ चान (चिनी: 曹霑 ; फीनयीन: Cao Zhan ;) या नावानेही ओळखला जातो.
कुटुंब
काओ झ्यूक़िनचा जन्म हॅन चाइनीज कुळात झाला जो वैयक्तिक सेवा (सीगु निरूचे गुलाम म्हणून) आणला गेला आणि 1610च्या उत्तरार्धात मंचू रॉयल्टीकडे आला. त्याच्या पूर्वजांनी आठ बॅनर्सच्या साधा पांढरा बॅनर (正 白旗) मध्ये लष्करी सेवेद्वारे स्वतःला वेगळे केले आणि त्यानंतर प्रतिष्ठा आणि संपत्ती दोन्ही आणणारे अधिकारी म्हणून पदे भूषवली. प्लेन व्हाइट बॅनर किंग किंग सम्राटाच्या थेट कार्यक्षेत्रात आणल्यानंतर काओच्या कुटुंबाने इम्पीरियल हाऊसिंग डिपार्टमेंटच्या नागरी पदांवर काम करण्यास सुरुवात केली.
कांग्सी सम्राटाच्या कारकिर्दीत, कुळची प्रतिष्ठा आणि शक्ती उंचीवर पोहोचली. काओ झ्यूकीनचे आजोबा, काओ यिन (曹寅) हे कंग्शीचे लहानपणीचे प्लेमेट होते तर काओ यिनची आई लेडी सन (孫氏)
कंग्सीची ओले नर्स होती. त्याच्या सत्तेच्या दोन वर्षानंतर, कॅंगक्सीने काओ झ्युएकिनचे आजोबा, काओ इले (曹 璽) यांना, जिआंगिंग (सध्याचे नानजिंग) येथे इम्पीरियल टेक्सटाईल (織造)चे आयुक्त म्हणून नियुक्त केले आणि ते कुटुंब तिथेच राहिले.
1684 मध्ये जेव्हा काओ इले यांचा मृत्यू झाला तेव्हा काओ यिन यांनी कांगक्सीचे वैयक्तिक विश्वासू म्हणून हे पद स्वीकारले. काओ यिन हे त्या काळातील सर्वात महत्त्वाचे अक्षरांचे लेखक आणि पुस्तक पुस्तक संग्रहण करणारे होते. या इम्पीरियल घरगुती बॉन्ड नोकरांच्या जीवनात जोनाथन स्पेन्स मजबूत मंचू घटकाची नोंद करतो. त्यांनी दोन संस्कृती संतुलित केल्या: काओ यिन घोडेस्वारी आणि शिकार आणि मंचू लष्करी संस्कृतीत आनंद घेत असत, परंतु त्याच वेळी मंचशला चिनी संस्कृतीचे संवेदनशील भाषांतर करणारे होते. १th व्या शतकाच्या सुरुवातीस, काओ कूळ इतका श्रीमंत आणि प्रभावी झाला होता की, नानजिंग प्रदेशाच्या दक्षिणेस त्याच्या सहा वेगळ्या प्रवासात कॉंगक्सी सम्राटाकडे चार वेळा होस्ट खेळू शकला. 1705 मध्ये सम्राटाने स्वतः प्रवाही कवयित्री काओ यिन यांना तांग राजघराण्यातील सर्व जिवंत शि (गीतात्मक कविता) संकलित करण्यास सांगितले, ज्यामुळे टॉंगच्या पूर्ण कविता झाल्या.
1712 मध्ये काओ यिन यांचे निधन झाल्यावर, कांग्सीने हे पद काओ यिनचा एकुलता एक मुलगा काओ योंग (曹 顒) कडे पाठवला. काओ योंगचा १ 17१ in मध्ये मृत्यू झाला. त्यानंतर कॉंगक्सीने या कुटुंबाला काओ यिनचा मरणोत्तर मुलगा म्हणून पितृ-पुतण्या, काओ फू (頫 頫) दत्तक घेण्याची परवानगी दिली. या कुळात तीन पिढ्यांसाठी जिआंगिंग येथे इम्पीरियल टेक्सटाईल कमिशनरचे कार्यालय होते.
कांग्सीच्या मृत्यूपर्यंत आणि योंगझेंग सम्राटाच्या सिंहासनावर येण्यापर्यंत या कुटुंबाचे भाग्य टिकले. योंगझेंग यांनी कुटुंबावर कठोर हल्ला केला आणि 1727 मध्ये त्यांची संपत्ती जप्त केली, तर काओ फूला तुरूंगात टाकण्यात आले. हे त्यांच्या निधीच्या गैरव्यवस्थेसाठी स्पष्टपणे होते, जरी कदाचित हा शुद्धी राजकीय हेतूने प्रेरित झाला असेल. जेव्हा काओ फू एक वर्षानंतर सोडण्यात आले तेव्हा अशक्त कुटुंबास बीजिंगमध्ये जाण्यास भाग पाडले गेले. काओ झुएकिन, अद्याप एक लहान मूल आपल्या कुटुंबासह गरीबीत राहत होता.
जीवन
काओच्या बालपणाची आणि तारुण्याच्या वयातील जवळजवळ कोणतीही नोंद अद्याप जिवंत राहिलेली नाही. रेडोलॉजीचे विद्वान अद्याप काओच्या जन्मतारखेच्या अचूक तारखेविषयी वादविवाद करीत आहेत, परंतु मृत्यूच्या वेळी तो चाळीस ते पन्नासच्या आसपास असल्याची माहिती आहे. काओ झ्यूककिन हा काऊ फू किंवा काओ योंग या दोघांचा मुलगा होता. हे काऊ योंगचा एकुलता एक मुलगा मरणोत्तर नंतर 1715 मध्ये जन्मला याची माहिती आहे. काही रेडोलॉजिस्ट असा विश्वास करतात की हा मुलगा कदाचित काओ झुएकिन असेल. कूळ नोंदवही (五 慶 堂 曹氏 宗譜) मध्ये, तथापि, काओ योंगचा एकुलता एक मुलगा काही विशिष्ट काओ टियान्यू (曹天佑) म्हणून नोंदविला गेला. रेडोलॉजिस्टसाठी आणखी गुंतागुंतीची बाब ही आहे की काओ झान किंवा काओ झ्यूक़िन-ही नावे- ज्यात त्याचे समकालीन लोक त्याला ओळखत होते - नावे नोंदवहीत सापडतात.
काओ बद्दल जे आम्हाला माहित आहे त्यातील बहुतेक गोष्टी त्याच्या समकालीन आणि मित्रांकडून काढून टाकली गेली. काओ अखेरीस बीजिंगच्या पश्चिमेस ग्रामीण भागात स्थायिक झाला जेथे त्याने आपल्या नंतरच्या वर्षांचा मोठा भाग गरीबीत राहत होता. काओ एक अन्वेषक पेय म्हणून नोंद झाली. मित्र आणि ओळखीच्या व्यक्तींनी एक बुद्धिमान, अत्यंत प्रतिभावान माणूस आठवला, ज्याने रेड चेंबरचे स्वप्न पाहिले असेल अशा एका कार्यावर परिश्रमपूर्वक एक दशक व्यतीत केली. त्यांनी त्याच्या दोन्ही स्टाइलिश पेंटिंग्जचे, विशेषतः खडकांच्या आणि खडकांच्या आणि कवितेतल्या मौलिकतेचे कौतुक केले, ज्याची त्यांनी ली ली सारखीच तुलना केली. काओ यांचे काही काळ 1763 किंवा 1764 मध्ये निधन झाले आणि त्यांची कादंबरी पूर्ण होण्याच्या अत्यंत प्रगतीच्या अवस्थेत सोडली. (किमान पहिला मसुदा पूर्ण झाला होता, मित्र किंवा नातेवाईकांनी कर्ज घेतल्यानंतर हस्तलिखितची काही पाने गहाळ झाली होती.) एका मुलाच्या मृत्यूनंतर तो पत्नीच्या पश्चात वाचला.
काओने आपल्या आयुष्याच्या कार्याद्वारे मरणोत्तर प्रसिद्धी मिळविली. "रक्त आणि अश्रू" मध्ये लिहिलेली ही कादंबरी, एका उंचावरील प्रतिष्ठित कुटुंबाचे स्पष्ट मनोरंजन आणि त्यानंतरच्या पडझड आहे. 1763–1764 मध्ये एका मुलाच्या मृत्यूमुळे शोक झाल्यामुळे काओ अचानक मरण पावला तेव्हा जवळच्या कुटुंबातील आणि मित्रांच्या एका छोट्या ग्रुपने त्याचे हस्तलिखित लिप्यंतरित केले. बीजिंगमध्ये काओच्या निधनानंतर आणि लिखाणाच्या प्रती लवकरच मौल्यवान संग्राहकांच्या वस्तू बनल्या. या कार्याच्या हस्तलिखित हस्तलिखित प्रती (सुमारे 80 अध्याय) प्रचलित होती.
1791 मध्ये, चेओंग वियुआन (程偉 元) आणि गाओ ई (高 鶚), ज्यांनी काओच्या कार्यरत कागदपत्रांवर प्रवेश असल्याचा दावा केला आणि 120 अध्याय आवृत्ती संपादित केली आणि प्रकाशित केली. ही त्याची पहिली वुडब्लॉक ब्लॉक प्रिंट आवृत्ती होती. एका वर्षानंतर पुन्हा अधिक पुनरावृत्तीसह पुन्हा छापण्यात आलेली ही 120-अध्याय आवृत्ती ही कादंबरीची सर्वात छापील आवृत्ती आहे. बरेच आधुनिक विद्वान कादंबरीच्या शेवटच्या 40 अध्यायांच्या लेखकांच्या प्रश्नावर प्रश्न करतात, काओ झ्यूकिन यांनी खरोखर पूर्ण केले आहे की नाही.
बाह्य दुवे
- प्रोजेक्ट गुटेनबर्ग - त्साओ श्वेछिन याचे साहित्य (इंग्लिश मजकूर)