सोमनाथ मंदिर

सोरठी सोमनाथ हे बारा ज्योतिर्लिंग मंदिरांपैकी एक मंदिर आहे.

सोमनाथ मंदिर, ज्याला सोमनाथ मंदिर किंवा देव पाटण असेही म्हणतात, हे भारतातील गुजरातमधील प्रभास पाटण, वेरावळ येथे स्थित एक हिंदू मंदिर आहे. हे हिंदूंसाठी सर्वात पवित्र तीर्थक्षेत्रांपैकी एक आहे आणि शिवाच्या बारा ज्योतिर्लिंगांपैकी ते पहिले मानले जाते. अनेक मुस्लिम आक्रमणकर्त्यांनी आणि राज्यकर्त्यांनी वारंवार नाश केल्यानंतर मंदिराची भूतकाळात अनेक वेळा पुनर्बांधणी करण्यात आली. सोमनाथ मंदिराची पहिली आवृत्ती 1ल्या सहस्राब्दीच्या सुरुवातीच्या शतकापासून ते 9व्या शतकापर्यंतच्या अंदाजानुसार कधी बांधली गेली हे स्पष्ट नाही. मंदिराचा इतिहास हा इतिहासकारांमधील न सुटलेल्या विवादांचा विषय आहे.

सोमनाथ मंदिराचा 19व्या-आणि 20व्या शतकाच्या सुरुवातीला वसाहती काळातील इतिहासकार आणि पुरातत्त्वशास्त्रज्ञांनी सक्रियपणे अभ्यास केला होता, जेव्हा त्याचे अवशेष इस्लामिक मशिदीत रूपांतरित होण्याच्या प्रक्रियेत ऐतिहासिक हिंदू मंदिराचे चित्रण करतात. भारताच्या स्वातंत्र्यानंतर, ते अवशेष पाडण्यात आले आणि सध्याचे सोमनाथ मंदिर हिंदू मंदिर वास्तुकलेच्या मारू-गुर्जरा शैलीमध्ये पुनर्बांधणी करण्यात आले. भारताचे पहिले गृहमंत्री वल्लभभाई पटेल यांच्या आदेशानुसार समकालीन सोमनाथ मंदिराची पुनर्बांधणी सुरू झाली आणि मे 1951 मध्ये त्यांच्या मृत्यूनंतर पूर्ण झाली भारताचे पंतप्रधान नरेंद्र मोदी हे श्री सोमनाथ मंदिर ट्रस्टचे विद्यमान अध्यक्ष आहेत.

सोमनाथ मंदिर गुजरातच्या सौराष्ट्र प्रदेशातील वेरावळ जवळ प्रभास पाटण येथे समुद्रकिनाऱ्यालगत आहे. हे अहमदाबादच्या नैऋत्येस सुमारे 400 किलोमीटर (249 मैल) आहे, जुनागढच्या दक्षिणेस 82 किलोमीटर (51 मैल) आहे - गुजरातमधील दुसरे प्रमुख पुरातत्त्व आणि तीर्थक्षेत्र. हे वेरावळ रेल्वे जंक्शनच्या आग्नेयेस सुमारे 7 किलोमीटर (4 मैल) आहे, पोरबंदर विमानतळाच्या आग्नेयेस सुमारे 130 किलोमीटर (81 मैल) आणि दीव विमानतळाच्या पश्चिमेस सुमारे 85 किलोमीटर (53 मैल) आहे.

सोमनाथ मंदिर वेरावळच्या प्राचीन व्यापारी बंदराजवळ स्थित आहे, गुजरातमधील तीनपैकी एक आहे जिथून भारतीय व्यापारी वस्तूंच्या व्यापारासाठी निघाले. 11व्या शतकातील पर्शियन इतिहासकार अल-बिरुनी म्हणतात की सोमनाथ इतके प्रसिद्ध झाले आहे कारण "समुद्री प्रवास करणाऱ्या लोकांसाठी ते बंदर होते आणि झांज (पूर्व आफ्रिका) आणि चीन या देशातील सुफाला येथे जाणाऱ्यांसाठी ते एक स्थानक होते" . एक प्रख्यात तीर्थक्षेत्र म्हणून त्याची ख्याती मिळून, त्याचे स्थान भारतीय उपखंडातील राज्यांना सुप्रसिद्ध होते.साहित्य आणि ऐतिहासिक पुरावे सूचित करतात की मध्ययुगीन काळातील वेरावळ-पाटण क्षेत्र बंदर देखील सक्रियपणे मध्य पूर्व आणि दक्षिणपूर्व आशियाशी व्यापार करत होते. यामुळे वेरावळ परिसरात तसेच मंदिराला संपत्ती आणि कीर्ती प्राप्त झाली.

प्रभास पाटणची जागा सिंधू संस्कृती, 2000-1200 BCE दरम्यान व्यापली गेली. जुनागड जिल्ह्य़ातील काही मोजक्या ठिकाणांपैकी ते एक होते. 1200 BCE मध्ये सोडून दिल्यानंतर, 400 BCE मध्ये ते पुन्हा व्यापले गेले आणि ऐतिहासिक कालखंडात चालू राहिले. प्रभास देखील अशाच प्रकारे व्यापलेल्या इतर साइट्सच्या जवळ आहे: जुनागड, द्वारका, पदरी आणि भरुच.

सोमनाथ म्हणजे "सोमचा देव" किंवा "चंद्र".या जागेला प्रभासा ("वैभवाचे स्थान") असेही म्हणतात. सोमनाथ मंदिर हे हिंदूंसाठी एक ज्योतिर्लिंग स्थान आणि तीर्थ (तीर्थक्षेत्र) एक पवित्र स्थान आहे. गुजरातमधील द्वारका, ओडिशातील पुरी, तामिळनाडूमधील रामेश्वरम आणि चिदंबरम यासह भारताच्या समुद्रकिनाऱ्यावरील पाच सर्वात प्रतिष्ठित स्थळांपैकी एक आहे.

ज्योतिर्लिंग

2015 मध्ये सोमनाथ ज्योतिर्लिंग मंदिर, प्रभास पाटण

अनेक हिंदू ग्रंथ सर्वात पवित्र शिव तीर्थक्षेत्रांची यादी प्रदान करतात, तसेच प्रत्येक स्थळाला भेट कशी द्यावी आणि त्यामागील पौराणिक कथा याविषयी मार्गदर्शन करतात. ग्रंथांचे महात्म्य प्रकार सर्वोत्कृष्ट ज्ञात होते. यापैकी, सोमनाथाचे मंदिर ज्ञानसंहितामधील ज्योतिर्लिंगांच्या यादीत शीर्षस्थानी आहे - शिव पुराणातील अध्याय 13, आणि ज्योतिर्लिंगांच्या यादीसह सर्वात जुने ज्ञात मजकूर. इतर ग्रंथांमध्ये वाराणसी महात्म्य (स्कंद पुराणात आढळते), शतरुद्र संहिता आणि कोथिरुद्र संहिता यांचा समावेश होतो. सर्व एकतर थेट सोमनाथ मंदिराचा बारा स्थळांपैकी एक नंबर म्हणून उल्लेख करतात किंवा वरच्या मंदिराला ""म्हणतात. सौराष्ट्रातील सोमेश्वर - या साइटसाठी समानार्थी शब्द जो या सुरुवातीच्या भारतीय ग्रंथांमध्ये आढळतो. या ग्रंथांची नेमकी तारीख अज्ञात आहे, परंतु ते इतर ग्रंथ आणि प्राचीन कवी किंवा विद्वानांच्या संदर्भावर आधारित आहेत, हे साधारणपणे 10 व्या आणि 12 व्या शतकाच्या दरम्यानचे आहेत, काही ते खूप पूर्वीचे आहेत आणि काही नंतरचे आहेत. जरी पुराण-शैलीच्या अध्यायांची तारीख विवादित आहे कारण हे जिवंत ग्रंथ होते आणि भारतीय इतिहासातील त्यांच्या नवीन आवृत्त्यांमध्ये सुधारित केले जात होते, त्याचे राजे आणि शिलालेख कालक्रमानुसार अधिक निश्चितपणे ठेवले जाऊ शकतात. यापैकी एक, उदाहरणार्थ, 9व्या शतकातील नागभट्ट दुसरा - एक प्रतिहार राजा, जो म्हणतो की त्याने सोमनाथ आणि इतर सौराष्ट्र स्थळांवर तीर्थ पूर्ण केले. असे साहित्यिक आणि राजेशाही तीर्थक्षेत्राचे पुरावे एकत्रितपणे असे सूचित करतात की सोमनाथ मंदिर हे 10 व्या शतकापर्यंत हिंदूंसाठी एक प्रसिद्ध आणि सर्वात आदरणीय ज्योतिर्लिंग तीर्थ होते.

हिंदू धर्माच्या प्राचीन संस्कृत ग्रंथांमध्ये सोमनाथ मंदिराचा उल्लेख नाही. मनाथच्या "प्रभासा-पट्टण" स्थळाचा उल्लेख प्राचीन ग्रंथांमध्ये आढळतो.[32] उदाहरणार्थ, तीन पुस्तकातील अध्याय १०९, ११८ आणि ११९ (वन पर्व) मधील महाभारत (इ. स. ४००) आणि भागवत पुराण राज्य प्रभासचे कलम १०.४५ आणि १०.७८ हे सौराष्ट्राच्या किनारपट्टीवरील तीर्थ आहे.

इतिहासकार रोमिला थापर यांच्या मते, सोमनाथ नंतरच्या शतकात पौराणिक कथांद्वारे या प्रभास पट्टणाशी जोडला गेला असावा. कपिला आणि हिरण या नद्या पौराणिक सरस्वती नदीला मिळतील अशा त्रिवेणी संगमाचा शोध लावून हे घडवून आणले होते असे तिने मांडले. येथे, सोम - चंद्र देव (चंद्रदेव) - आपली वासना गमावल्यानंतर, सरस्वती नदीत स्नान केले आणि अशा प्रकारे त्याचे प्रभास (तेज) परत मिळवले. त्यामुळे या शहराचे नाव प्रभासा असे ठेवण्यात आले, म्हणजे चमक. [३२] सोमेश्वर आणि सोमनाथ ("चंद्राचा स्वामी" किंवा "चंद्र देव") ही पर्यायी नावे याच परंपरेतून उद्भवली आहेत.

अल्फ हिल्टेबिटेल - संस्कृतचे विद्वान जे महाभारतासह भारतीय ग्रंथांच्या अनुवादासाठी आणि अभ्यासासाठी ओळखले जातात, थापरच्या विरुद्ध, महाभारतातील दंतकथा आणि पौराणिक कथांसाठी योग्य संदर्भ म्हणजे वैदिक पौराणिक कथा आहेत ज्या त्यांनी उधार घेतल्या, एकत्रित केल्या आणि पुन्हा रूपांतरित केल्या. त्याच्या काळासाठी आणि प्रेक्षकांसाठी. वैदिक वाङ्मयातील ब्राह्मण पदरात सरस्वती नदीशी संबंधित तीर्थांचा उल्लेख आधीच आढळतो. तथापि, महाभारत संकलित आणि अंतिम केले तेव्हा नदी कोठेही दिसत नव्हती, सरस्वती आख्यायिका सुधारित केली गेली. ती भूमिगत नदीत नाहीशी होते, नंतर हिंदूंमध्ये आधीच लोकप्रिय असलेल्या संगम (संगम) साठी पवित्र स्थळांवर भूमिगत नदी म्हणून उदयास येते. महाभारत नंतर वैदिक विद्येच्या सरस्वती आख्यायिकेला प्रभास तीर्थाशी जोडते, हिल्टेबीटेल म्हणतात.[37] महाभारताच्या गंभीर आवृत्त्यांमध्ये, अनेक प्रकरणांमध्ये आणि पुस्तकांमध्ये हे "प्रभासा" द्वारकाजवळच्या किनारपट्टीवर असल्याचा उल्लेख आहे. अर्जुन आणि बलराम तिर्थावर गेलेले एक पवित्र स्थळ असे त्याचे वर्णन केले जाते, ते ठिकाण जेथे भगवद्गीता ख्यातीचे कृष्ण जाण्याची निवड करतात आणि आपले शेवटचे दिवस घालवतात, त्यानंतर हे असे आहे.

कॅथरीन लुडविक - एक धार्मिक अभ्यास आणि संस्कृत विद्वान, हिल्टेबीटेलशी सहमत आहेत. ती म्हणते की महाभारत पौराणिक कथा वैदिक ग्रंथांमधून घेतलेल्या आहेत परंतु त्यामध्ये ब्राह्मण-केंद्रित "बलिदान विधी" पासून ते तीर्थ विधींमध्ये बदल करतात जे प्रत्येकासाठी उपलब्ध आहेत - महान महाकाव्याचे अभिप्रेत प्रेक्षक. अधिक विशिष्‍टपणे, ती सांगते की, पंचविंसा ब्राह्मण यांच्‍या भागांमध्‍ये आढळल्‍या सरस्‍वती नदीकाठी यज्ञांचे सत्र वाण पर्व आणि शल्‍यपर्वाच्‍या भागांमध्‍ये सरस्‍वती नदीच्‍या संदर्भात तीर्थ स्थळांमध्‍ये बदलण्‍यात आले होते.[38] अशाप्रकारे महाभारतातील प्रभासची पौराणिक कथा, जी "समुद्राजवळ, द्वारकाजवळ" असल्याचे सांगते. हे तीर्थयात्रेच्या विस्तारित संदर्भाला "वैदिक विधी समतुल्य" म्हणून सूचित करते, जे प्रभासचे एकत्रीकरण करते जे वनपर्व आणि शल्य पर्व संकलन पूर्ण झाले तेव्हा तीर्थ स्थळ म्हणून आधीच महत्त्वाचे असले पाहिजे.

कालिदासाच्या ५व्या शतकातील रघुवंश या काव्यात त्याच्या काळातील काही पूज्य शिव तीर्थक्षेत्रांचा उल्लेख आहे. त्यात बनारस (वाराणसी), महाकाल-उज्जैन, त्र्यंबक, प्रयागा, पुष्करा, गोकर्ण आणि सोमनाथ-प्रभास यांचा समावेश होतो. कालिदासाची ही यादी "त्याच्या काळात साजऱ्या होणाऱ्या तीर्थांचे स्पष्ट संकेत देते", डायना एक सांगते - एक भारतशास्त्रज्ञ आहे, ज्या ऐतिहासिक भारतीय तीर्थक्षेत्रांवरील प्रकाशनांसाठी प्रसिद्ध आहेत.

त्रिवेणी संगम (कपिला, हिरण आणि सरस्वती या तीन नद्यांचा संगम) असल्यामुळे सोमनाथ हे ठिकाण प्राचीन काळापासून तीर्थक्षेत्र आहे. सोम, चंद्र देव (चंद्रदेव), शापामुळे त्याची वासना गमावली असे मानले जाते आणि ते परत मिळविण्यासाठी त्याने या ठिकाणी सरस्वती नदीत स्नान केले. याचा परिणाम म्हणजे चंद्राचे मेण आणि क्षीण होणे असे म्हणले जाते. शहराचे नाव, प्रभास, म्हणजे चमक, तसेच सोमेश्वर आणि सोमनाथ ("चंद्राचा स्वामी" किंवा "चंद्र देव") ही पर्यायी नावे या परंपरेतून उद्भवली आहेत.

सोमेश्वर हे नाव 9व्या शतकापासून दिसू लागले, जे भगवान शिवाशी संबंध सूचित करते. गुर्जर-प्रतिहार राजा नागभट द्वितीय (आर. ८०५-८३३) यांनी नोंदवले आहे की त्यांनी सोमेश्वरासह सौराष्ट्रातील तीर्थांना भेटी दिल्या आहेत. रोमिला थापर म्हणते की हा शिवमंदिराचा संदर्भ असू शकतो किंवा नसू शकतो कारण हे शहर स्वतः या नावाने ओळखले जात होते. चौलुक्य (सोलंकी) राजा मूलराजा याने 997 CEच्या आधी केव्हातरी या ठिकाणी पहिले मंदिर बांधले असावे, जरी काही इतिहासकारांचे असे मत आहे की त्याने पूर्वीच्या लहान मंदिराचा जीर्णोद्धार केला असावा.

याउलट, ढाकी सांगतात की सोमनाथ स्थळाच्या 1950 नंतरच्या उत्खननात जे अल-बिरुनीने प्रदान केलेल्या तपशिलांशी जुळतात, त्यातून सोमनाथ मंदिराची सर्वात जुनी आवृत्ती सापडली आहे. या उत्खननाचे नेतृत्व बी.के. थापर - भारतीय पुरातत्त्व सर्वेक्षणाच्या महासंचालकांपैकी एक - आणि त्यात 10व्या शतकातील मंदिराचा पाया, लक्षणीय तुटलेले भाग आणि गझनीच्या महमूदने नष्ट करण्यापूर्वी सोमनाथ मंदिराच्या मोठ्या, सुशोभित आवृत्तीचे तपशील दाखवले.

त्यानुसार बी.के. थापर, आत्तापर्यंत मिळालेल्या पुरातत्त्वीय पुराव्यावरून असे सूचित होते की सोमनाथ-पाटण येथे 9व्या शतकात मंदिराची रचना नक्कीच होती, परंतु त्यापूर्वी कोणतेही मंदिर नव्हते. हे दृश्य K.M ने सामायिक केलेले नाही. मुन्शी - सोमनाथ मंदिरावरील पुस्तकांचे लेखक आणि 1950 मध्ये सोमनाथ मंदिराच्या पुनर्बांधणीसाठी हिंदू राष्ट्रवादींसोबत प्रचार करणाऱ्यांपैकी एक. मुन्शी, ऐतिहासिक साहित्यावर विसंबून असे सांगतात की पहिले सोमनाथ मंदिर 1ल्या सहस्राब्दीच्या सुरुवातीच्या शतकात लाकडापासून बांधले गेले होते. , आणि अनेक वेळा बदलले. रोझा सिमिनो यांच्या मते, बी.के. थापर हे "विपुल आणि खात्रीशीर" आहेत आणि तिने याला "महत्त्वपूर्ण आकाराचे" "फेज III" सोमनाथ मंदिर असे संबोधले आहे, हे लक्षात घेऊन की, ढक्की आणि शास्त्री यांनी ओळखलेल्या काही पुरातत्त्वीय वस्तू वगळता पहिल्या आणि II मंदिरांबद्दल फारसे माहिती नाही. विवादित ऐतिहासिक साहित्य. तथापि, राज्य Cimino, विपरीत B.K. थापर यांचा ९व्या शतकातील प्रस्ताव, उत्खननादरम्यान सापडलेले तिसरे मंदिर हे 960 ते 973 CEच्या दरम्यानचे आहे, ज्यात ढाकी आणि शास्त्री यांच्या महा गुर्जरा वास्तुकला आहे.

1026 मध्ये, भीम प्रथमच्या कारकिर्दीत, गझनीचा तुर्किक मुस्लिम शासक महमूद याने सोमनाथ मंदिरावर छापा टाकून लुटले, त्याचे ज्योतिर्लिंग तोडले. त्याने 20 दशलक्ष दिनारांची लूट घेतली. रोमिला थापर यांच्या मते, गोव्याच्या कदंब राजाच्या 1038 शिलालेखावर अवलंबून, गझनीनंतर 1026 मधील सोमनाथ मंदिराची स्थिती अस्पष्ट आहे कारण शिलालेख गझनीच्या हल्ल्याबद्दल किंवा मंदिराच्या स्थितीबद्दल "विचित्रपणे शांत" आहे. हा शिलालेख, थापर सांगतात, असे सुचवू शकते की नाश करण्याऐवजी ते अपवित्र झाले असावे कारण मंदिराची बारा वर्षांच्या आत त्वरीत दुरुस्ती करण्यात आली होती आणि 1038 पर्यंत ते सक्रिय तीर्थक्षेत्र होते.

1026च्या गझनीच्या तुर्किक मुस्लिम शासक महमूदने केलेल्या हल्ल्याची पुष्टी 11 व्या शतकातील पर्शियन इतिहासकार अल-बिरुनी यांनी केली आहे, ज्याने महमूदच्या दरबारात काम केले होते, जे काही प्रसंगी 1017 ते 1030 सीई दरम्यान महमूदच्या सैन्यासोबत होते आणि जे येथे राहत होते. वायव्य भारतीय उपखंड प्रदेश - नियमित अंतराने, जरी सतत नाही. 1026 सीई मध्ये सोमनाथ साइटवर आक्रमण झाल्याची पुष्टी इतर इस्लामिक इतिहासकार जसे की गर्दिझी, इब्न जफिर आणि इब्न अल-अथिर यांनी देखील केली आहे. तथापि, दोन पर्शियन स्रोत - एक अध-धहाबी आणि दुसरे अल-याफी यांनी - हे 1027 सीई असे नमूद केले आहे, जे कदाचित चुकीचे आहे आणि एक वर्ष उशीरा आहे, खान यांच्या मते - अल-बिरुनीवरील अभ्यासासाठी प्रसिद्ध असलेले विद्वान. आणि इतर पर्शियन इतिहासकार. अल-बिरुनी यांच्या मते:

सोमनाथ मंदिराचे स्थान सरस्वती नदीच्या मुखापासून पश्चिमेस तीन मैलांपेक्षा कमी अंतरावर होते. हे मंदिर हिंद महासागराच्या किनाऱ्यावर वसलेले होते जेणेकरून प्रवाहाच्या वेळी मूर्तीला त्याच्या पाण्याने स्नान केले जात असे. अशा प्रकारे तो चंद्र सतत मूर्तीला स्नान घालण्यात आणि तिची सेवा करण्यात मग्न होता."

1842 मध्ये, एडवर्ड लॉ, एलेनबरोचा पहिला अर्ल यांनी गेट्सची घोषणा जारी केली, ज्यामध्ये त्याने अफगाणिस्तानातील ब्रिटिश सैन्याला गझनीमार्गे परत जाण्याचे आणि अफगाणिस्तानातील गझनी येथील गझनीच्या महमूदच्या थडग्यातून चंदनाचे दरवाजे भारतात परत आणण्याचे आदेश दिले. हे महमूदने सोमनाथ येथून घेतले होते असे मानले जाते. एलेनबरोच्या सूचनेनुसार, जनरल विल्यम नॉट यांनी सप्टेंबर 1842 मध्ये दरवाजे काढून टाकले. संपूर्ण सिपाही रेजिमेंट, 6 वी जाट लाइट इन्फंट्री, हे दरवाजे विजयात भारतात परत नेण्यासाठी तपशीलवार होते. तथापि, आगमनानंतर, ते गुजराती किंवा भारतीय डिझाइनचे नसून चंदनाचे नसून देवदार लाकडाचे (मूळचे गझनीचे) असल्याचे आढळून आले आणि त्यामुळे ते सोमनाथचे खरे नाही. त्यांना आग्रा किल्ल्याच्या शस्त्रागाराच्या भांडारात ठेवण्यात आले होते जिथे ते आजही पडून आहेत.लंडनमधील हाऊस ऑफ कॉमन्समध्ये 1843 मध्ये मंदिराच्या दरवाजांच्या प्रश्नावर आणि प्रकरणातील एलेनबरोच्या भूमिकेवर वादविवाद झाला. . ब्रिटिश सरकार आणि विरोधक यांच्यात बराच संघर्ष झाल्यानंतर, आपल्याला माहित असलेल्या सर्व तथ्यांची मांडणी केली गेली.

विल्की कॉलिन्सच्या 19व्या शतकातील द मूनस्टोन या कादंबरीत, शीर्षकाचा हिरा सोमनाथच्या मंदिरातून चोरीला गेला असावा असे मानले जाते आणि इतिहासकार रोमिला थापर यांच्या मते, गेट्समुळे ब्रिटनमध्ये निर्माण झालेल्या स्वारस्याचे प्रतिबिंब आहे. सोमनाथवरील तिचे अलीकडील कार्य गुजरातच्या पौराणिक मंदिराच्या इतिहासलेखनाच्या उत्क्रांतीचे परीक्षण करते.

स्वातंत्र्यापूर्वी, वेरावळ जुनागढ राज्याचा एक भाग होता, ज्याच्या शासकाने 1947 मध्ये पाकिस्तानमध्ये प्रवेश केला होता. भारताने सार्वमत घेतल्यानंतर या राज्याला जोडण्यासाठी विरोध केला आणि राज्य जोडले. भारताचे उपपंतप्रधान वल्लभभाई पटेल 12 नोव्हेंबर 1947 रोजी जुनागढला भारतीय सैन्याने राज्याच्या स्थिरीकरणाचे निर्देश देण्यासाठी आले होते, त्या वेळी त्यांनी सोमनाथ मंदिराच्या पुनर्बांधणीचे आदेश दिले.

पटेल, के.एम. मुन्शी आणि काँग्रेसचे इतर नेते सोमनाथ मंदिराच्या पुनर्बांधणीचा प्रस्ताव घेऊन महात्मा गांधींकडे गेले तेव्हा गांधींनी या निर्णयाला आशीर्वाद दिला पण बांधकामासाठी निधी जनतेकडून गोळा करावा आणि मंदिरासाठी निधी देऊ नये असे सुचवले. राज्याद्वारे. मंदिराच्या जीर्णोद्धाराच्या प्रकल्पाशी स्वतःला जोडल्याचा अभिमान वाटत असल्याचे त्यांनी व्यक्त केले. तथापि, लवकरच गांधी आणि सरदार पटेल दोघेही मरण पावले, आणि पंतप्रधान जवाहरलाल नेहरू यांच्या नेतृत्वाखालील भारत सरकारचे अन्न व नागरी पुरवठा मंत्री मुन्शी यांच्या नेतृत्वाखाली मंदिराच्या पुनर्बांधणीचे कार्य चालू राहिले.

ऑक्टोबर 1950 मध्ये अवशेष पाडण्यात आले. त्या ठिकाणी असलेली मशीद बांधकाम वाहने वापरून काही किलोमीटर अंतरावर हलविण्यात आली. मे 1951 मध्ये, के एम मुन्शी यांनी आमंत्रित केलेले भारतीय प्रजासत्ताकचे पहिले राष्ट्रपती राजेंद्र प्रसाद यांनी स्थापनेचे काम केले. मंदिरासाठी समारंभ. राष्ट्रपती आपल्या अभिभाषणात म्हणाले, “माझे मत आहे की सोमनाथ मंदिराची पुनर्बांधणी त्या दिवशी पूर्ण होईल जेव्हा या पायावर केवळ भव्य वास्तूच उभी राहणार नाही, तर भारताच्या समृद्धीचा वाडा खरोखरच ती समृद्धी असेल. सोमनाथचे प्राचीन मंदिर हे प्रतीक होते. ते पुढे म्हणाले: "सोमनाथ मंदिर हे सूचित करते की पुनर्बांधणीची शक्ती विनाशाच्या शक्तीपेक्षा नेहमीच मोठी असते."

सध्याचे मंदिर मारू-गुर्जरा वास्तुशास्त्राचे (ज्याला चौलुक्या किंवा सोलंकी शैली असेही म्हणतात) मंदिर आहे. यात "कैलास महामेरू प्रसाद" फॉर्म आहे, आणि गुजरातच्या मुख्य गवंडीपैकी एक असलेल्या सोमपुरा सलाटचे कौशल्य प्रतिबिंबित करते.

नवीन सोमनाथ मंदिराचे शिल्पकार प्रभाशंकरभाई ओघडभाई सोमपुरा होते, ज्यांनी 1940च्या दशकाच्या उत्तरार्धात आणि 1950च्या दशकाच्या सुरुवातीस जुन्या पुनर्प्राप्त करण्यायोग्य भागांना नवीन डिझाइनसह पुनर्प्राप्त आणि एकत्रित करण्याचे काम केले. नवीन सोमनाथ मंदिर अतिशय गुंतागुंतीचे कोरीवकाम केलेले आहे, दोन लेव्हल मंदिर आणि खांब असलेला मंडप आणि 212 रिलीफ पॅनेल्स.

मंदिराचा शिखारा, किंवा मुख्य शिखर, गर्भगृहाच्या वर 15 मीटर (49 फूट) उंचीवर आहे आणि त्याच्या शीर्षस्थानी 8.2-मीटर-उंच ध्वज खांब आहे.[93] आनंद कुमारस्वामी - कला आणि स्थापत्यशास्त्राचे इतिहासकार यांच्या मते, पूर्वीचे सोमनाथ मंदिराचे अवशेष सोलंकी शैलीचे होते, जे भारतातील पाश्चात्य प्रदेशात आढळणाऱ्या वेसारा कल्पनांनी प्रेरित नगारा वास्तुकला आहे.

19व्या शतकात उध्वस्त स्वरूपात सापडलेले पुन्हा बांधलेले मंदिर आणि सध्याच्या मंदिरात लक्षणीय कलाकृतीसह पूर्वीच्या मंदिराचे परत केलेले भाग वापरले आहेत. नवीन मंदिराने काही जुन्या पटलांसह नवीन पटल जोडले आहेत आणि एकत्रित केले आहेत, दगडाचा रंग या दोन्हीमध्ये फरक करतो. ऐतिहासिक कलाकृती असलेले फलक आणि खांब सोमनाथ मंदिराच्या दक्षिण आणि नैऋत्य बाजूला होते आणि आढळतात.

सर्वसाधारणपणे, रिलीफ आणि शिल्प विकृत केले जाते, कारण पॅनेलवर "उरलेल्या काही प्रतिमा ओळखणे" बहुतेकांसाठी कठीण आहे, असे कौसेन्स म्हणतात.[96] एक मूळ नटराज (तांडव शिव), जरी कापलेले हात आणि विकृत असले तरी, दक्षिणेकडे पाहिले जाऊ शकते. विकृत नंदी उजवीकडे आहे. याच्या डावीकडे शिव-पार्वतीच्या खुणा आहेत, ज्यांच्या मांडीवर देवी बसलेली आहे. ईशान्य कोपऱ्याकडे, ऐतिहासिक हिंदू मंदिरांमधील रामायण दृश्यांप्रमाणेच एका बँडमधील फलकांचे काही भाग शोधले जाऊ शकतात. कुसेन्स म्हणतात, "मुख्य दरवाजाच्या दोन्ही बाजूला सुंदर उभ्या मोल्डिंगसह" विभाग पाहिले जाऊ शकतात आणि हे सूचित करते की नष्ट झालेले मंदिर "अत्यंत समृद्धपणे कोरलेले" होते. मंदिरात वैदिक आणि पुराणिक देवतांची आकाशगंगा असण्याची शक्यता आहे, कारण अर्धवट टिकून राहिलेल्या आरामांपैकी एक सूर्याची प्रतिमा दर्शवितो—त्याच्या हातात दोन कमळे.

जुन्या मंदिरात मंडप आणि परिक्रमा मार्गावर प्रकाश पडू देणाऱ्या मोठ्या खिडक्यांसह एक खुली योजना आहे. सोमनाथ मंदिराच्या आतील आणि खांबांवर क्लिष्ट आणि तपशीलवार कलाकृती माउंट अबू येथील तेजपाल मंदिरात सापडलेल्या कलाकृतींसारख्याच होत्या.

सोमनाथ-प्रभास तीर्थ हे हिंदूंसाठी आदरणीय तीर्थस्थानांपैकी एक आहे. महाराष्ट्रातील स्थळांमधील ब्राह्मी लिपीतील शिलालेखांमध्ये आढळणारी ही प्रसिद्ध प्रभास स्थळ आहे. कालिदासाच्या काव्यात त्याचा उल्लेख आढळतो. नवीन मंदिर द्वारकेसह गुजरातमधील सर्वोच्च तीर्थक्षेत्र आहे.

• श्री सोमनाथ महादेव मंदिर
• सोमनाथ (गुजरात पवित्र यात्राधाम विकास मंडळ)
• Somnath: The Shrine Eternal - by K M.Munshi