तिसरे इंग्रज-मराठा युद्ध

खडकीची लढाई

तिसरे इंग्रज-मराठा युद्ध ह्या युद्धाचा भाग

दिनांक	नोव्हेंबर ५ इ.स. १८१७
स्थान	खडकी, पुणे जिल्हा महाराष्ट्र
परिणती	ब्रिटिश विजय

युद्धमान पक्ष
पेशवा	ब्रिटिश ईस्ट इंडिया कंपनी
सेनापती
मोरोपंत दीक्षित	कर्नल बर्र कॅप्टन फोर्ड
सैन्यबळ
१८,००० घोडदळ ८,००० पायदळ सैनिक	२,८०० घोडदळ
बळी आणि नुकसान
५०	८६

तिसरे इंग्रज-मराठा युद्ध हे इ.स. १८१७-१८मध्ये मराठे व इंग्रजांच्यात झालेले तिसरे व निर्णायक युद्ध होते. या युद्धात इंग्रजांनी मराठा साम्राज्याचा पराभव केला व जवळपास संपूर्ण भारतावर नियंत्रण मिळवले.व्दितीय इंग्रज मराठा युद्धाच्या नंतर मराठ्यांना आणि ब्रिटिशांना उसंत मिळाली,त्या दरम्यान ब्रिटिशांनी स्वतःची शक्ती वाढवली परंतु मराठ्यांनी एकोपा टिकवला नाही आणि ते ब्रिटिशांच्या तुलनेत मराठे राजनैतिक आणि लष्करीदृष्ट्या कमी पडत गेले.अशा पार्श्वभूमीवर गव्हर्नर जनरल लॉर्ड हेस्टींग्सची नियुक्ती झाली^[१]. त्याने आपल्या कारकिर्दीत आक्रमक धोरणाचा अवलंब केला.नेपाळ युद्धाच्या समाप्तीनंतर पेंढारी लोकांशी संघर्ष सुरू करून अप्रत्यक्षरीत्या मराठ्यांनाच आव्हान दिले.^[२] परिणामी इंग्रज-मराठा युद्ध सुरू झाले. त्यात हेस्टींग्सने भोसले, पेशवा बाजीराव दुसरा आणि शिंदे ह्यांना अपमानजनक तह स्वीकारण्यास भाग पडले. अखेर पेशव्याने अंतिम युद्ध करण्याचा निर्णय घेतला.त्याला अप्पासाहेब भोसले आणि मल्हारराव होळकर (यशवंतराव होळकरांचा पुत्र) ह्यांनी साथ दिली.पण युद्धात पेशवा,भोसले आणि होळकरांना एकत्र येऊ न देता त्यांना इंग्रजांनी वेगवेगळे पराभूत केले.सीताबर्डीच्या लढाईत भोसल्यांचा, महित्पुरच्या लढाईत होळकरांचा आणि खडकी^[३],कोरेगाव व आष्टा येथील लढाईत पेशव्यांचा पराभव झाला.अशा प्रकारे इंग्रजांसमोर मराठ्यांचा टिकाव लागला नाही,वरील सर्वांनी शरणागती पत्करली.बाजीरावाला पेशवेपद सोडावे लागले.त्याचा प्रदेश इंग्रजांनी आपल्या साम्राज्यात विलीन केला.छत्रपतीचे सातारा राज्य व इतर मराठा सरदारांच्या प्रदेशावर ब्रिटिश नियंत्रण प्रस्थापित झाले आणि खऱ्या अर्थाने मराठा सत्तेची समाप्ती झाली.

नागपूरच्या मुधोजी भोसले दुसरे आणि इंदूरचे मल्हारराव होळकर तिसरे यांच्या पाठिंब्याने पेशवा बाजीराव दुसऱ्याच्या सैन्याने ईस्ट इंडिया कंपनीविरूद्ध जोरदार हल्ला केला. ग्वाल्हेरचे चौथे मोठे मराठा नेते दौलतराव शिंदे यांनी राजस्थानवरील नियंत्रण गमावले असले तरीही त्यांनी राजस्थानला दबाव आणि मुत्सद्देगिरीने तटस्थ राहण्याचे पटवून दिले. ब्रिटिशांच्या निर्णायक विजयाने मराठा साम्राज्य फुटले आणि मराठा स्वातंत्र्य गमावले. खडकी आणि कोरेगावच्या लढायांमध्ये पेशव्यांचा पराभव झाला. पेशवेच्या सैन्याने त्याचा कब्जा रोखण्यासाठी अनेक लहान लढाया लढल्या. शेवटी पेशवाईला ताब्यात घेण्यात आले आणि कानपूरजवळील बिठूर येथे एका लहान इस्टेटवर ठेवण्यात आले. त्याचा बहुतांश भाग एकत्र करून तो मुंबई प्रेसिडेंसीचा भाग झाला. साताराच्या महाराजाला त्याच्या प्रांताचा राजा म्हणून राज्य केले. १८४८ मध्ये लॉर्ड डलहौसीच्या चुकलेल्या धोरणाच्या सिद्धांताखाली बॉम्बे प्रेसिडेन्सीद्वारेही हा प्रदेश जोडला गेला. महिंदपूरच्या युद्धामध्ये सीताबुल्डी आणि होळकर यांच्या युद्धात भोसले यांचा पराभव झाला. नागपूर व भोवतालच्या भोवळ्यांच्या राजवटीचा उत्तर भाग, तसेच बुंदेलखंडमधील पेशव्याच्या प्रदेशांसह, ब्रिटिश भारताने सौगोर आणि नेरबुद्दा प्रांत म्हणून जोडले गेले. भोसले आणि होळकर यांच्या पराभवामुळे ब्रिटिशांनी नागपूर इंदूरची मराठा राज्ये ताब्यात घेतली. शिंदे येथील ग्वाल्हेर व पेशवेतील झांसी यांच्यासह हे सर्व प्रांत ब्रिटिशांच्या नियंत्रणास मान्यता देणारी राज्ये बनले. खडकी, सीताबुल्डी, महिदपूर, कोरेगाव आणि सातारा येथे त्यांच्या जलद विजयांद्वारे भारतीय युद्ध-निर्मितीत इंग्रजांची प्रवीणता दिसून आली.

भोसले घराण्याचे छत्रपती शिवाजी महाराजांनी १६७४ मध्ये मराठा साम्राज्याची स्थापना केली. छत्रपती शिवाजी महाराजांच्या मराठा साम्राज्यातील नागरिकांमध्ये मराठी भाषा, हिंदू धर्म, आपुलकीची तीव्र भावना आणि राष्ट्रीय भावना होती. विजापूरच्या मुघल व मुस्लिम सल्तनतपासून हिंदूंना मुक्त करण्यासाठी त्यांनी प्रतिकार करण्याच्या प्रयत्नांचे नेतृत्व केले आणि हिंदूंचे राज्य स्थापन केले. हे राज्य मराठी भाषेत हिंदवी स्वराज्य ("हिंदू स्वराज्य") म्हणून ओळखले जात असे. त्यांची राजधानी रायगड येथे होती. छत्रपती शिवाजी महाराजांनी मुघल साम्राज्याने केलेल्या हल्ल्यांपासून आपल्या साम्राज्याचा यशस्वीपणे बचाव केला आणि मराठा साम्राज्याने काही दशकांतच भारतातील प्रमुख सत्ता म्हणून पराभव करून त्यास मागे टाकले. अष्ट प्रधान (आठांची परिषद) म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या आठ मंत्र्यांची परिषद मराठा प्रशासनातील मुख्य घटक होती. अष्ट प्रधानातील सर्वात ज्येष्ठ सदस्याला पेशवा किंवा मुख्या प्रधान (पंतप्रधान) म्हणतात.

ब्रिटिश सत्ता वाढत आहे

अठराव्या शतकाच्या सुरुवातीच्या काळात मराठे मोगलांशी युद्ध करीत असताना, ब्रिटिशांनी मुंबई, मद्रास आणि कलकत्ता येथे छोट्या छोट्या व्यापारिक पदे घेतली. मे १७३९ मध्ये शेजारच्या वसई येथे मराठ्यांनी पोर्तुगीजांचा पराभव केल्याचे पाहून ब्रिटिशांनी मुंबईतील नौदल चौकी मजबूत केली. मराठ्यांना मुंबईपासून दूर ठेवण्याच्या प्रयत्नात ब्रिटिशांनी करारासाठी बोलणी करण्यासाठी दूत पाठवले. दूत यशस्वी झाले आणि १२ जुलै १७३९ रोजी एक करारावर स्वाक्षरी झाली ज्याने ब्रिटिश ईस्ट इंडिया कंपनीला मराठा प्रदेशात मुक्त व्यापार करण्याचे अधिकार दिले. दक्षिणेस, हैदराबादच्या निजामने मराठ्यांविरूद्धच्या युद्धासाठी फ्रेंच लोकांची मदत नोंदविली. [टीप २] यावर प्रतिक्रिया म्हणून, पेशवेने इंग्रजांकडून पाठिंबा मागितला, परंतु त्याला नकार देण्यात आला. ब्रिटिशांची वाढती सत्ता पाहण्यास असमर्थ, पेशव्यांनी अंतर्गत मराठा संघर्ष सोडविण्यासाठी त्यांची मदत घेऊन एक आदर्श ठेवला. समर्थनाचा अभाव असूनही, मराठ्यांनी पाच वर्षांच्या कालावधीत निझामाचा पराभव करण्यास यश मिळविले. १७५० ते १७६१ च्या काळात ब्रिटिशांनी भारतात फ्रेंच ईस्ट इंडिया कंपनीचा पराभव केला आणि १७९३ पर्यंत ते पूर्वेकडील बंगाल व दक्षिणेत मद्रासमध्ये ठामपणे स्थापित झाले. तिथे पश्चिमेकडे मराठ्यांचे वर्चस्व असल्यामुळे ते पश्चिमेकडे विस्तारू शकले नाहीत, परंतु ते समुद्रामार्गे पश्चिम किनाऱ्यावरील सुरतमध्ये दाखल झाले. त्यांचे साम्राज्य वाढत असताना मराठ्यांनी सिंधूच्या पलीकडे कूच केले. उत्तरेकडील प्रशस्त मराठा साम्राज्य सांभाळण्याची जबाबदारी दोन मराठा नेते शिंदे आणि होळकर यांच्यावर सोपविण्यात आली कारण पेशवे दक्षिणेत व्यस्त होते. दोन्ही नेते मैफिलीत भूमिका साकारत नाहीत आणि त्यांच्या धोरणांवर वैयक्तिक स्वारस्य आणि आर्थिक मागण्यांचा प्रभाव होता. त्यांनी इतर हिंदू राज्यकर्त्यांपासून दूर ठेवले जसे राजपूत, जाट आणि रोहिल्ला आणि ते मुसलमानपणे इतर मुस्लिम नेत्यांवर विजय मिळविण्यात अपयशी ठरले. १४ जानेवारी १७६१ रोजी पानिपत येथे अफगाण अहमद शाह अब्दाली यांच्या नेतृत्वात जिहाद (पवित्र लढाई) साठी एकत्र जमलेल्या एकत्रित मुस्लिम सैन्याच्या विरोधात मराठ्यांचा मोठा पराभव झाला. त्या संघर्षाच्या परिणामी मराठा नेत्यांची संपूर्ण पिढी रणांगणावर मरण पावली. तथापि, १७६१ ते १७७३ दरम्यान मराठ्यांनी उत्तरेकडील हरवलेले मैदान परत मिळवले.

अँग्लो-मराठा संबंध

होळकर आणि शिंदे यांच्या विरोधाभासी धोरणांमुळे आणि १७७३ मध्ये नारायणराव पेशवे यांच्या हत्येच्या शेवटी झालेल्या पेशव्याच्या कुटूंबातील अंतर्गत वादांमुळे उत्तरेकडील मराठा नफा पूर्ववत झाला. अंतर्गत मराठा प्रतिस्पर्धा चालू राहिल्यामुळे रघुनाथराव यांना पेशव्याच्या आसनावरून काढून टाकले गेले. त्याने ब्रिटिशांकडून मदत मागितली आणि त्यांनी मार्च १७७५ मध्ये त्याच्याशी सूरतच्या करारावर स्वाक्षरी केली. या करारामुळे त्याला सालसेट आयलँड आणि बासेन किल्ल्याच्या नियंत्रणाच्या बदल्यात लष्करी मदत मिळाली. या सामर्थ्याने मराठ्यांशी संघर्ष करण्याच्या गंभीर परिणामामुळे भारत तसेच युरोपमध्ये ब्रिटिशांमध्ये चर्चा सुरू झाली. चिंता करण्याचे आणखी एक कारण म्हणजे बॉम्बे कौन्सिलने अशा करारावर स्वाक्षरी करून आपली घटनात्मक अधिकार ओलांडली होती. हा करार म्हणजे पहिल्या एंग्लो-मराठा युद्धाच्या सुरुवातीचे कारण होते. हे युद्ध अक्षरशः रखडलेले होते, ज्याला कोणतीही बाजू दुसऱ्या पराभूत करण्यास सक्षम नव्हती. महादजी शिंदे यांनी मध्यस्थी केली आणि मे १७८२ मध्ये सालाबाईच्या कराराने युद्धाची सांगता झाली. युद्धात इंग्रजांच्या यशाचे मुख्य कारण वॉरेन हेस्टिंग्जची दूरदृष्टी होती. त्यांनी ब्रिटिशविरोधी युती नष्ट केली आणि शिंदे, भोसले आणि पेशवे यांच्यात विभागणी केली. १७८६ मध्ये ब्रिटिश नियंत्रित प्रांतातील नवीन गव्हर्नर जनरल कॉर्नवल्लीस भारतात आल्यावर मराठे अजूनही बरीच मजबूत स्थितीत होते. सालाबाईच्या तहानंतर ब्रिटिशांनी उत्तरेत सहअस्तित्वाचे धोरण अवलंबिले. ११ वर्षांच्या पेशवे सवाई माधवराव यांच्या दरबारात मंत्री नाना फडणवीस यांच्या मुत्सद्दीपणामुळे ब्रिटिश आणि मराठ्यांनी दोन दशकांहून अधिक काळ शांततेचा आनंद लुटला. १८०० मध्ये नानाच्या मृत्यूनंतर लवकरच परिस्थिती बदलली. होळकर आणि शिंदे यांच्यातील सामर्थ्याच्या संघर्षामुळे १८०१ मध्ये होळकरांनी पुण्यातील पेशव्यावर हल्ला केला, कारण पेशवे शिंदे यांची बाजू घेत होती. पेशवाई बाजीराव दुसराने ब्रिटिश युद्धनौकाच्या सुरक्षेसाठी पुण्यातून पलायन केले. बाजीरावांना स्वतःचे अधिकार गमावण्याची भीती होती आणि त्यांनी वसईच्या तहावर स्वाक्षरी केली. यामुळे पेशवे प्रभावीपणे इंग्रजांचे सहाय्यक सहयोगी बनले. या कराराला उत्तर म्हणून, भोसले आणि शिंदे यांनी पेशवांनी इंग्रजांवरच्या त्यांच्या सार्वभौमत्वाचा विश्वासघात नाकारला म्हणून त्यांनी इंग्रजांवर हल्ला केला. १८०३ मध्ये दुसऱ्या अँग्लो-मराठा युद्धाची ही सुरुवात होती. दोन्हीही इंग्रजांनी पराभूत केले आणि सर्व मराठा नेत्यांनी आपल्या भूभागाचा बराचसा भाग ब्रिटिशांना गमावला.

ब्रिटिश ईस्ट इंडिया कंपनी

ब्रिटिशांनी भारतात येण्यासाठी हजारो मैलांचा प्रवास केला होता. त्यांनी भारतीय भूगोलाचा अभ्यास केला आणि भारतीयांशी सामना करण्यासाठी स्थानिक भाषांवर प्रभुत्व मिळवले. त्यावेळी ते तांत्रिकदृष्ट्या प्रगत होते, स्थानिक पातळीवर उपलब्ध असलेल्या अनेक कठीण भागात उत्तम उपकरणे होती. छाबरा असा गृहित धरतो की ब्रिटिश तांत्रिक श्रेष्ठत्व जरी सूट मिळाली असती तरी त्यांच्यातील शिस्त व संघटनेमुळे त्यांनी युद्ध जिंकले असते. पहिल्या एंग्लो-मराठा युद्धानंतर वॉरेन हेस्टिंग्जने १७८३ मध्ये जाहीर केले की मराठ्यांशी शांतता प्रस्थापित केली गेली आहे की ती पुढील काही वर्षांपासून डगमगणार नाही. ब्रिटिशांचा असा विश्वास होता की पुण्यातील पेशव्याच्या दरबाराशी सतत संपर्क स्थापित करण्यासाठी आणि कायम राखण्यासाठी नवीन कायम दृष्टिकोन आवश्यक आहे. ब्रिटिशांनी चार्ल्स मालेट या मुंबईतील ज्येष्ठ व्यापारी म्हणून पुण्याचा कायम रहिवासी म्हणून नेमणूक केली कारण तेथील भाषा व रीतीरिवाज माहित होते.

दुसऱ्या एंग्लो-मराठा युद्धामुळे मराठा साम्राज्य अंशतः कमी झाले. सैन्याच्या आधुनिकीकरणासाठी प्रयत्न अर्धविरामी आणि अनुशासित नव्हते: जुन्या पद्धती आणि अनुभव कालबाह्य आणि अप्रचलित असताना सैन्याने नवीन तंत्र आत्मसात केले नाही. मराठा साम्राज्याकडे एक कुशल गुप्तहेर यंत्रणा नव्हती आणि इंग्रजांच्या तुलनेत दुर्बल मुत्सद्दीपणा होता. मराठा तोफखाना कालबाह्य झाले आणि शस्त्रे आयात केली गेली. आयात केलेल्या तोफा हाताळण्यासाठी परदेशी अधिकारी जबाबदार होते; या उद्देशाने मराठ्यांनी स्वतःच्या माणसांना कधीच बराचसा वापर केला नाही. वेलिंग्टनच्या पसंतीस आलेल्या मराठा पायदळांचे कौतुक असले तरी त्यांचे सेनापती त्यांच्या नेतृत्वात नसतात आणि भाडोत्री (पिंडारिस म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या सैनिकांवर) त्यांचा भरवसा होता. साम्राज्याच्या आत विकसित झालेल्या कॉन्फेडरेट सारख्या संरचनेमुळे युद्धांसाठी आवश्यक एकतेचा अभाव निर्माण झाला.

युद्धाच्या वेळी ब्रिटिश ईस्ट इंडिया कंपनीची शक्ती वाढत होती, तर मराठा साम्राज्य ढासळत होता. पूर्वीच्या अँग्लो-मराठा युद्धामध्ये ब्रिटिशांचा विजय झाला होता आणि मराठे त्यांच्या दयाळूपणे होते. यावेळी मराठा साम्राज्याचा पेशवा बाजीराव दुसरा होता. पूर्वी पेशव्याची बाजू घेणारे अनेक मराठे नेते आता ब्रिटिशांच्या नियंत्रणाखाली किंवा संरक्षणाखाली होते. पेशवाईला त्या प्रांतातील महसूल गोळा करता येऊ नये म्हणून ब्रिटिशांनी बडोदा प्रांताच्या मराठा प्रांताच्या गायकवाड घराण्याबरोबर एक व्यवस्था केली होती. गायकवाड यांनी महसूल वसुलीसंदर्भातील वादावर बोलण्यासाठी पुण्याच्या पेशवाईला दूत पाठवले. दूत गंगाधर शास्त्री हे ब्रिटिश संरक्षणात होते. त्यांची हत्या करण्यात आली आणि पेशव्याचे मंत्री त्र्यंबक डेंगळे यांना या गुन्ह्याचा संशय आला. ब्रिटिशांनी बाजीरावांना करारासाठी भाग पाडण्याची संधी हस्तगत केली. १३ जून १८१७ रोजी या करारावर (पुणेचा तह) स्वाक्षरी झाली. पेशवे यांच्यावर लागू करण्यात आलेल्या मुख्य अटींमध्ये डेंगलेच्या अपराधाची भरपाई करणे, गायकवाडवरील दाव्यांचा त्याग करणे आणि ब्रिटिशांना महत्त्वपूर्ण क्षेत्र ताब्यात देण्याचाही समावेश होता. यामध्ये कोकणातील समुद्री किनार, दक्कन मधील सर्वात महत्त्वाचे गड आणि नर्मदाच्या उत्तरेस आणि तुंगभद्र नद्यांच्या दक्षिणेकडील सर्व ठिकाणांचा त्यात समावेश होता. पेशवे हे भारतातील इतर कोणत्याही शक्तींशी संवाद साधणार नव्हते. ब्रिटिश रहिवासी माउंटसटार्ट एल्फिन्स्टननेही पेशवेला आपली घोडदळ तोडण्यास सांगितले.

मराठा नियोजन

पेशव्यांनी आपली घोडदळ उधळली, परंतु गुप्तपणे त्यांना उभे राहण्यास सांगितले आणि त्यांना सात महिने आगाऊ वेतन दिले. बाजी राव यांनी बापू गोखले यांच्यावर युद्धाच्या तयारीची जबाबदारी सोपविली. ऑगस्ट १८१७ मध्ये, सिंहगड, रायगड आणि पुरंदर येथील किल्ले पेशव्याने मजबूत केले. येणाऱ्या युद्धासाठी गोखलेने गुप्तपणे सैन्यात भरती केली. बऱ्याच भिल आणि रामोशींना कामावर घेतले होते. भोसले, शिंदे आणि होळकर यांना एकत्र करण्याचे प्रयत्न झाले; अगदी भाड्याने घेतलेल्या पिंडारींनाही गाठले गेले. पेशवेने ब्रिटिश रहिवासी एल्फिन्स्टनच्या सेवेत नाराज मराठ्यांची ओळख पटवून दिली आणि गुप्तपणे त्यांची भरती केली. जसवंतराव घोरपडे अशीच एक व्यक्ती होती. गुप्तपणे युरोपियन लोक भरती करण्याचा प्रयत्न केला गेला, जे अयशस्वी झाले. बालाजी पंत नातूसारखे काही लोक इंग्रजांच्या पाठीशी उभे राहिले. अनेक शिपायांनी पेशव्याच्या ऑफर नाकारल्या, आणि इतरांनी आपल्या वरिष्ठ अधिकाऱ्यांनी ही बाब सांगितली. १९ ऑक्टोबर १८१७ रोजी बाजीराव दुसरा यांनी पुण्यात दसरा उत्सव साजरा केला जिथे सैन्य मोठ्या संख्येने जमले होते. या उत्सवाच्या वेळी मराठा घोडदळाच्या मोठ्या सैन्याने ते ब्रिटिश सिपाहींकडे चार्ज करीत असल्याचे भासवले पण शेवटच्या क्षणी ते चाकांनी बंद पडले. हे प्रदर्शन एलफिन्स्टनच्या दिशेने थोडेसे होते आणि पेशवेच्या बाजूने ब्रिटिश सिपाह्यांची भरती करणे व भरती करण्याचे धाडसी युक्ती म्हणून. गोखलेंचा विरोध असूनही पेशवे यांनी एल्फिन्स्टनला ठार मारण्याची योजना आखली. एल्फिन्स्टनला बालाजी पंत नातू आणि घोरपडे यांच्या हेरगिरीच्या कारणामुळे या घडामोडींची पूर्ण माहिती होती. १८१७ मध्ये किंवा त्या आसपासच्या मराठा शक्तींच्या सामर्थ्याचा अंदाज बर्टन यांनी दिला आहे: विविध मराठा शक्तींची संख्या अंदाजे ८१,००० पायदळ, १०६,००० घोडे किंवा घोडदळ आणि ५८९ तोफा असा त्यांचा अंदाज होता. यातील पेशव्यांकडे १४,००० पायदळ आणि ३७ तोफांसह सर्वाधिक २८,००० घोडदळ होते. पेशवाई मुख्यालय पुण्यात होते, जे इतर मराठा शक्तींपैकी दक्षिणेकडील स्थान होते. होळकर यांच्याकडे दुसऱ्या क्रमांकाचे घोडदळ होते आणि त्यातील रक्कम २०,००० होती आणि ८,०००ची पायदळ होती. त्याच्या तोफा एकूण १०७ तोफा. शिंदे आणि भोसले यांची संख्या सारखीच घोडदळ व घोडदळ होती आणि प्रत्येकाकडे अनुक्रमे १५,००० आणि १६,००० घोडदळ होते. शिंदे यांच्याकडे १६,००० पायदळ आणि भोसले, १८,००० होते. शिंदेंकडे १४० तर बंदरांचा मोठा वाटा होता, तर भोसले यांचे ८५ होते. होळकर, शिंदे आणि भोसले यांचे मुख्यालय अनुक्रमे इंदूर, ग्वालियर आणि नागपूर येथे होते. अफगाण नेते अमीर खान हे राजपुताना येथील टोंक येथे होते आणि त्यांची संख्या १२,००० घोडदळ, १०,००० पायदळ आणि २०० बंदुका होती. पिंडारी मध्य भारतातील चंबळ आणि मालवा प्रदेशातील नर्मदा खोऱ्याच्या उत्तरेस होते. तीन पिंडारी नेते शिंदे यांच्या बाजूने होते, ते सेतू, करीम खान आणि दोस्त मोहम्मद होते. ते बहुतेक १०,०००, ६,००० आणि ४,००० ताकदीचे घोडेस्वार होते. बाकीचे पिंडारी सरदार, तुळशी, इमाम बक्ष, साहिब खान, कादिर बक्ष, नथू आणि बापू हे होळकर यांच्याशी युती होते. तुळशी आणि इमाम बक्ष यांच्याकडे २,००० घोडेस्वार होते, कादिर बक्ष, २१,५००. साहिब खान, नाथू आणि बापूंकडे १,०००, ७५० आणि १५० घोडेस्वार होते.

पेशव्यांचा प्रदेश देश नावाच्या प्रदेशात होता, जो आताच्या आधुनिक महाराष्ट्राचा भाग आहे. या प्रदेशात कृष्णा आणि गोदावरी नद्यांच्या खोऱ्यांचा आणि सह्याद्री पर्वताचा पठार आहे. शिंदे यांचा ग्वाल्हेर व बुंदेलखंड भोवतालचा प्रदेश, उत्तरेकडील इंडो-गंगेटिक मैदानाकडे वळणाऱ्या टेकड्यांचा आणि सुपीक खोऱ्यांचा प्रदेश होता. पिंडारी प्रदेश चंबळच्या दऱ्या आणि जंगले होते. हा आधुनिक मध्य प्रदेशातील उत्तर पश्चिम विभाग होता. हा कठोर पर्वत असलेला डोंगराळ प्रदेश होता. पिंडारी विंध्य रांगेच्या उत्तरेस, मध्य प्रदेश राज्याच्या उत्तर पश्चिमेस, मालवा या पठाराच्या प्रदेशातून देखील कार्यरत होते. होळकर हे वरच्या नर्मदा नदीच्या खोऱ्यात स्थित होते.

हेसुद्धा पाहा: खडकीची लढाई

आधीच्या अँग्लो-मराठा युद्धाचा विस्तार पूर्ण करण्याच्या उद्देशाने हे युद्ध मुख्यतः मोपिंग-अप ऑपरेशन होते, जे ब्रिटिशांच्या आर्थिक चिंतेमुळे थांबवले गेले होते. पिंडार्यांविरूद्ध मोहीम म्हणून युद्ध सुरू झाले. ब्रिटिश पिंडारांशी संघर्ष करीत आहेत हे पाहून पेशव्याच्या सैन्याने ५ नोव्हेंबर १८१७ रोजी १६:०० वाजता इंग्रजांवर हल्ला केला आणि मराठा डाव्या बाजूने ब्रिटिशांच्या उजवीकडे हल्ला करत होता. मराठा सैन्यात २०,००० घोडदळ, ८,००० घुसखोर आणि २० बंदुका होती तर ब्रिटिशांमध्ये २,००० घोडदळ, १,००० घुसखोर आणि ८ तोफा होते. मराठा बाजूला पार्वती टेकडीवर अतिरिक्त ५,००० घोडे आणि १,००० पायदळ पेशवे पहारेकरी होते. ब्रिटिश क्रमांकांमध्ये कॅप्टन फोर्डच्या युनिटचा समावेश आहे, जो दापोडी ते खडकीकडे जात होता. ब्रिटिशांनी जनरल स्मिथला युद्धासाठी खडकी येथे येण्यास सांगितले होते पण तो वेळेत पोहोचेल असा त्यांना अंदाज नव्हता. पार्वती हिल, चतुर्शृंगी हिल आणि खडकी टेकडी या प्रदेशातील तीन डोंगर आहेत. ब्रिटिश ईस्ट इंडिया कंपनीची फौज खडकी टेकडीवर आधारीत असताना पेशवे यांनी पार्वती टेकडीवरून युद्ध पाहिले. दोन टेकड्या चार किलोमीटर अंतरावर विभक्त आहेत. मुळा नदी उथळ व अरुंद असून अनेक ठिकाणी ती ओलांडली जाऊ शकते. काही कालवे (मराठीतले नाले) नदीत सामील झाले आणि हे अडथळे नसले तरी त्यातील काही वनस्पती त्या ओलांडल्या गेल्या. मराठा सैन्य म्हणजे रोहिल्ला, राजपूत आणि मराठ्यांचे मिश्रण होते. यामध्ये त्यांचा अधिकारी, डी पिंटो यांच्या अधीन पोर्तुगीजांच्या एका लहान सैन्याचा समावेश होता. आज पुणे विद्यापीठ ज्या सपाट मैदानावर उभा आहे, त्या मोरोपंत दीक्षित आणि रास्ते यांच्या आदेशाने मराठा सैन्याच्या डाव्या बाजूची जागा होती. या केंद्राची आज्ञा बापू गोखले यांनी केली होती आणि उजवीकडे विंचूरकर होते. १ नोव्हेंबर १८१७ रोजी ब्रिटिश सैन्याच्या हालचाली सुरू झाल्या तेव्हा कर्नल बुरने आपले सैन्य सध्या बंड गार्डनच्या दिशेने होळकर ब्रिज मार्गे हलवले. डाव्या आणि मध्यभागी इंग्रजांमधील अंतर निर्माण करण्यात आणि त्यांचा शोषण करण्यात मराठा सुरुवातीला यशस्वी होता. लपलेल्या कालव्याद्वारे मराठा घोडे गोंधळात पडले आणि गोखले ज्याच्या घोड्याला गोळी मारली गेली, तात्पुरती हुकली गमावून मराठा घोडे या यशस्वी होण्याला यश आले. उजवीकडील मोरोपंत दीक्षित यांना गोळ्या घालून ठार मारण्यात आल्याने मराठे नेतृत्वहीन झाले. ब्रिटिश पायदळ हळू हळू पुढे गेले आणि त्यांनी वॉलीनंतर गोळीबार केला आणि मराठा घोडदळ चार तासांत माघारला. ब्रिटिशांनी लवकरच विजयाचा दावा केला. ब्रिटिशांनी सुमारे ८६ पुरुष आणि मराठा सुमारे ५०० गमावले.

पेंढारी

हेसुद्धा पाहा: पेंढारी

दुसऱ्या एंग्लो-मराठा युद्धानंतर शिंदे व होळकर यांनी आपले बरेचसे प्रांत ब्रिटिशांना गमावले. त्यांनी पिंडार्यांना ब्रिटिश प्रांतावर आक्रमण करण्यास उद्युक्त केले. पिंडारी जे बहुतेक घोडदळ करणारे होते त्यांना संबंधित पराभूत मराठा नेत्यांकडून मिळालेल्या पाश्र्वभूमीनंतर शिंदेशाही आणि होळकरशाही म्हणून ओळखले जाऊ लागले. पिंडारी नेते म्हणजे सेतु, करीम खान, दोस्त मोहम्मद, तुलसी, इमाम बक्ष, साहिब खान, कादिर बक्ष, नाथू आणि बापू. यापैकी सेतू, करीम खान आणि मित्र मोहम्मद हे शिंदेशाही आणि उर्वरित होळकरशाहीचे होते. १८१४ मध्ये पिंडार्यांची एकूण संख्या ३३,००० होती. पिंडारींनी मध्य भारतातील गावांमध्ये वारंवार छापा टाकला. पिंडारी हल्ल्याचा परिणाम असा झाला की मध्य भारत वेगाने कमी होताना वाळवंटाच्या स्थितीत होता. कारण शेतकरी भूमिवर स्वतःचा आधार घेऊ शकत नव्हते. त्यांच्याकडे डाकू बँडमध्ये सामील होण्याची किंवा उपासमारीशिवाय पर्याय नव्हता. १८१५ मध्ये, २५,००० पिंडारींनी मद्रास राष्ट्रपती पदावर प्रवेश केला आणि कोरोमंडल किनाऱ्यावरील ३००हून अधिक गावे नष्ट केली. दुसऱ्या गटाने निझामाचे राज्य चालू केले तर तिसऱ्याने मलबारमध्ये प्रवेश केला. १८१६ आणि १८१७ मध्ये ब्रिटिश प्रांतावरील इतर पिंडारी छापे पडले. फ्रान्सिस रॉडन-हेस्टिंग्जने पाहिले की शिकारी पिंडारी विझल्याशिवाय भारतात शांतता किंवा सुरक्षा असू शकत नाही.

ब्रिटिश नियोजन

पिंडार्यांना त्यांच्याविरूद्ध नियमित लढाईत गुंतण्याच्या आशेने सैन्याचे नेतृत्व करणे शक्य नव्हते. पिंडारींना प्रभावीपणे चिरडून टाकण्यासाठी त्यांना घेरले जावे लागेल जेणेकरून त्यांच्याकडे सुटका होण्याचे काहीच नव्हते. फ्रान्सिस रॉडन-हेस्टिंग्ज यांनी ब्रिटिश सरकारकडून पिंडारिसांवर कारवाई करण्याचे अधिकार प्राप्त केले जेव्हा प्रमुख मराठा नेत्यांशी त्याच्याशी मैफिल होण्यासाठी काम करण्याची मुत्सद्दीगिरी केली. पिंडाऱ्यांना जवळपास सर्व मराठा नेत्यांची सहानुभूती कायम राहिली. १८१७ मध्ये रॉडन-हेस्टिंग्जने सर्वात मजबूत ब्रिटिश सैन्य गोळा केले होते जे आतापर्यंत भारतात बघायला मिळाले होते आणि त्यांची संख्या अंदाजे १२,००,०० होती. त्याच्या वैयक्तिक आज्ञेनुसार उत्तरेकडील ग्रँड आर्मी किंवा बंगाल सैन्य आणि दक्षिणेकडील जनरल हिसलोपच्या अधीन दख्खनची सेना या दोन लहान सैन्यांतून सैन्य एकत्र केले गेले. शिंदे, होळकर आणि अमीर खान यांच्याशी संबंध सामान्य करणे ही ब्रिटिशांची योजना होती. तिघांचा पिंडारांशी चांगला संबंध होता आणि त्यांना त्यांच्या प्रदेशात त्रास दिला जात असे. शिंदे पेशवे आणि नेपाळ मंत्रालयाकडे ब्रिटिशांविरूद्ध युती करण्याच्या दृष्टीने गुप्तपणे योजना आखत होते. नेपाळशी त्याचा पत्रव्यवहार रोखला गेला आणि त्याला दरबारमध्ये सादर करण्यात आले. पिंडार्यांविरूद्ध ब्रिटिशांना मदत करण्याचे आणि त्याच्या हद्दीत कोणतीही नवीन टोळी स्थापन होऊ नये म्हणून त्यांनी वचन दिल्यामुळे तो करार करण्यास भाग पाडला गेला. मुत्सद्देगिरी, दबाव आणि ग्वाल्हेरच्या कराराने शिंदे यांना युद्धापासून दूर ठेवले. राजपूताना टोंकच्या रियासत्राच्या ताब्यात घेण्याची हमी म्हणून अमीर खानने आपली सेना फोडली. त्याने आपल्या तोफा ब्रिटिशांना विकल्या आणि भांड्या टोळ्यांना त्याच्या प्रदेशातून ऑपरेट होण्यापासून रोखण्याचे कबूल केले. युद्धासाठी सैन्य दोन सैन्याने बनवले होते, ग्रँड आर्मी किंवा बंगाल आर्मी ४०,००० सैन्याने आणि डेक्कनची सैन्य ७०,४०० च्या सामर्थ्याने. ग्रँड आर्मी तीन विभाग आणि राखीव मध्ये विभागली गेली. डाव्या विभागाचे नेतृत्व मेजर जनरल मार्शल करीत होते आणि मध्य विभाग फ्रान्सिस रॉडन-हेस्टिंग्सच्या ताब्यात होता. राखीव जनरल ऑक्टर्लोनी अंतर्गत होते. दुसरी सेना, दख्खनची सेना, पाच विभागांचा समावेश होता. या विभागांचे नेतृत्व जनरल हिसलोप, ब्रिगेडिअर जनरल डोव्ह्टन, जनरल मॅल्कम, ब्रिगेडियर जनरल स्मिथ, लेफ्टनंट कर्नल अ‍ॅडम्स यांनी केले. डेक्कनच्या सैन्यात ७०,४०० सैन्य होते, ज्यात ब्रिटिश ईस्ट इंडिया कंपनीच्या संपूर्ण सैन्याची एकूण संख्या ११०,४०० पर्यंत पोहचली. याव्यतिरिक्त मद्रास आणि पुणे येथे दोन बटालियन आणि तोफखाना युनिटचा तपशील होता. मद्रास रेसिडेन्सीमध्ये ६ व्या बंगाल घोडदळातील अतिरिक्त तीन सैन्य होते. ऑक्टोबरमध्ये आणि नोव्हेंबरच्या सुरुवातीस, सैन्याच्या पहिल्या भागाला सिंध, दुसरे चंबळ, तिसरे पूर्व नर्मदा येथे पाठवले गेले. राखीव विभाग अमीर खानवर दबाव आणण्यासाठी वापरला जात असे. पहिल्या आणि दुसऱ्या प्रभाग पाठविण्याचा परिणाम शिंदे यांना त्यांच्या संभाव्य मित्रपक्षापासून दूर करण्याचा होता. अशा प्रकारे त्यांच्यावर आणि अमीर खानवर एका करारावर स्वाक्षरी करण्यासाठी दबाव आणला गेला. दख्खनच्या सैन्याचा पहिला व तिसरा विभाग नर्मदाच्या किल्ल्या ठेवण्यासाठी हरदा येथे केंद्रित होता. दुसरा विभाग मलारपूर येथे बेरार घाटावर लक्ष ठेवण्यासाठी ठेवण्यात आला. चौथा विभाग पुणे आणि अमरावती (बेरार) प्रशासकीय विभागांमधील प्रदेश ताब्यात घेणाऱ्या खानदेशकडे कूच केला, तर पाचवा विभाग होशंगाबाद येथे ठेवण्यात आला आणि भीमा व कृष्णा नद्यांच्या दरम्यान राखीव विभाग ठेवण्यात आला.

पिंडारींवर हल्ला

ठरल्याप्रमाणे पिंडारींवर हल्ला करण्यात आला. पिंडारींवर हल्ला झाला आणि त्यांची घरे घेरली गेली. मद्रास रेसिडेन्सीच्या जनरल हिसलोपने दक्षिणेकडून पिंडारांवर हल्ला केला आणि त्यांना नर्मदा नदीच्या पलीकडे नेले, जिथे गव्हर्नर जनरल फ्रान्सिस रॉडन-हेस्टिंग्ज आपल्या सैन्यासह थांबले होते. करीम खानने इंग्रजांसमोर आत्मसमर्पण केले आणि त्याला गोरखपूरमध्ये जमीन देण्यात आली. मध्य भारतातील मुख्य मार्गावर ब्रिटिश तुकडी होते. एकाच मोहिमेच्या वेळी पिंडारी सैन्य पूर्णपणे तुटले होते. त्यांनी नियमित सैन्याविरूद्ध कोणतीही बाजू मांडली नाही, आणि अगदी छोट्या छोट्या बँडमध्येही त्यांनी आजूबाजूला काढलेल्या सैन्याच्या नादातून सुटू शकले नाही. पिंडारी देशभर वेगाने पांगले. पिंडारी सरदारांना शिकार केलेल्या राज्यकर्त्यांच्या अट कमी केले गेले. हताश पिंडारिसांनी मराठ्यांनी त्यांच्या मदतीची अपेक्षा केली होती, परंतु कुणालाही त्यांच्या कुटुंबासाठी निवारा देण्याची हिम्मत केली नाही. करीम आणि सेतू यांच्यात अजूनही २३,००० माणसे होती पण त्यांच्या सभोवतालच्या सैन्याशी अशी शक्ती नव्हती. ज्या दिशेने ते वळले त्या दिशेने त्यांची भेट ब्रिटिश सैन्याने घेतली. पराभवानंतर पराभव झाला. एका टोळीने आपला सर्व सामान मागे ठेवून दक्षिणेस पलायन केले. बरेच जण जंगलात पळून गेले आणि त्यांचा नाश झाला. काहींनी खेड्यांमध्ये आश्रय शोधला, पण पिंडार्यांनी केलेल्या यातना विसरलेल्या ग्रामस्थांनी त्यांना दया न करता ठार केले. महिंदपूरच्या लढाईत पिंडारी सरदार करीम खान आणि वसिल मोहम्मद हे त्यांच्या दुरानासमवेत उपस्थित होते. या वेळेस मराठा शक्ती लक्षणीय प्रमाणात कमी झाली असल्याने सेतू व इतर नेत्यांचा पाठपुरावा जोशात पुन्हा सुरू झाला. फेब्रुवारीच्या शेवटी सर्व नेत्यांनी आत्मसमर्पण केले होते आणि पिंडारी व्यवस्था आणि सत्ता जवळ आली. त्यांना गोरखपट्टीर येथे नेण्यात आले जिथे त्यांनी त्यांच्या उपजीविकेसाठी जमीन अनुदान मिळवले. गोरकपूरमधील गंगेच्या पलीकडे मिळालेल्या छोट्या इस्टेटवर करीम खान शेतकरी झाला. वासिल मोहम्मदने पळून जाण्याचा प्रयत्न केला. तो सापडला आणि विष घेऊन त्याने आत्महत्या केली. सेतू नावाचा एक जाट, जॉन मॅल्कमने त्याचे अनुयायी बाकी नसले तरी त्याला जागीच शिकार केले. १८१९ मध्ये तो मध्य भारताच्या जंगलात गायब झाला आणि त्याला वाघाने ठार मारले.

पेशव्यांची उड्डाण

एल्फिन्स्टनच्या आदेशानुसार, जनरल स्मिथ १ November नोव्हेंबर रोजी सध्याच्या डेक्कन कॉलेजच्या ठिकाणी पुण्याजवळ येरवडा येथे आला. १३ नोव्हेंबर रोजी स्मिथ आणि त्याच्या सैन्याने नदी पार केली आणि घोरपडी येथे पोचले. १५ नोव्हेंबरला सकाळी मराठे इंग्रजांशी युद्धात गुंतले होते. पुरंदरे, रास्ते आणि बापू गोखले हे मराठा सेनापती ब्रिटिश सैन्यात जाण्यासाठी तयार असतांना पेशवे व त्याचा भाऊ पुरंदरला पलायन झाल्याचे कळल्यावर त्यांचा मानसिकता क्षीण झाली. विंचूरकर यांच्या नेतृत्वात मुळा व मुठा या दोन नद्यांच्या संगमावर ५,००० अतिरिक्त मराठ्यांची फौज होती पण ती स्थिर राहिली. बापू गोखले उड्डाणात पेशवाईचे रक्षण करण्यासाठी मागे हटले. दुसऱ्या दिवशी सकाळी जनरल स्मिथ पुणे शहराकडे गेला आणि पेशवे सातारा शहराच्या दिशेने पळून गेल्याचे त्यांना आढळले. दिवसा पुण्याने आत्मसमर्पण केले आणि जनरल स्मिथने समुदायाच्या शांततापूर्ण भागाच्या संरक्षणासाठी मोठी काळजी घेतली. ऑर्डर लवकरच पुन्हा स्थापित केली गेली. १७ नोव्हेंबर रोजी ब्रिटिश सैन्याने शनिवार वाड्यात प्रवेश केला आणि बालाजी पंत नातू यांनी युनियन ध्वज फडकविला. तथापि आष्टी येथे बाजीरावांचा पराभव होईपर्यंत पेशवेचे भगवे झेंडे कोतवाली चवडी येथून काढले गेले नाहीत; असे वाटते की ब्रिटिशांना अजूनही विश्वास आहे की बाजी राव यांनी हे युद्ध केले नाही परंतु बापू गोखले, त्र्यंबकजी डेंगले आणि मोरेश्वर दीक्षित यांच्या दडपणाखाली त्याला हे करायला भाग पाडले गेले. पेशवे आता कोरेगाव शहरात पळून गेली. कोरेगावची लढाई (ज्याला कोरेगाव भीमाची लढाई देखील म्हणले जाते) १ जानेवारी १८१८ रोजी पुण्याच्या उत्तरेस पश्चिमेकडील भीमा नदीच्या काठावर झाले. कॅप्टन स्टॉटन ५०० पायदळ, दोन सहा-पाउंडर तोफा आणि २०० अनियमित घोडेस्वारांसह कोरेगावजवळ आले. फक्त २४ पैदल राहणारे युरोपियन मूळचे होते; ते मद्रास तोफखान्यातील होते. उर्वरित पायदळ ब्रिटिशांनी नोकरी केलेल्या भारतीयांनी बनवले होते. कोरेगाव हे गाव नदी किनाऱ्यावर, जे वर्षाच्या यावेळी उथळ आणि अरुंद होते. गावात मानक मराठा पद्धतीने एक मजबूत तटबंदी बांधली गेली. स्टॉटनने गावाला ताब्यात घेतले परंतु मराठ्यांनी व्यापलेल्या तटबंदीला घेण्यास तो असमर्थ ठरला. ब्रिटिशांनी पाण्याचे एकमेव स्रोत नदीपासून कापले होते. दिवसभर ही जोरदार लढाई सुरू झाली. रस्त्यावर आणि तोफा पकडल्या गेल्या आणि पुन्हा ताब्यात घेतल्या, अनेक वेळा हात बदलल्या. बाजी रावांचा सेनापती त्र्यंबकजी यांनी लेफ्टनंट चिशोमचा वध केला आणि बापू गोखले यांचा एकुलता एक मुलगा गोविंदराव गोखले याच्या मृत्यूचा बदला घेतला. पेशव्यांनी जवळपास दोन मैलांच्या अंतरावर असलेल्या डोंगराच्या माथ्यावरून युद्ध पाहिले. मराठ्यांनी हे गाव रिकामे केले आणि रात्रीच्या वेळी ते माघारी गेले. मराठ्यांच्या बाजूने केलेले हे पाऊल न्याय्य वाटेल कारण ते रंगदी मसलतऐवजी गणिमी कावाच्या डावपेचांचा उपयोग करीत होते. अर्ध्याहून अधिक युरोपियन अधिकारी जखमी झाल्याने ब्रिटिशांनी १७५ माणसे गमावली आणि जवळजवळ एक तृतीयांश अनियमित घोड्याचा मृत्यू झाला. मराठ्यांनी ५०० ते ६०० पुरुष गमावले. सकाळी जेव्हा इंग्रजांना हे गाव रिकामं झालेले आढळले तेव्हा स्टॉन्टनने आपली कुचकामी सैन्य घेऊन पुण्याकडे कूच करण्याचे नाटक केले पण प्रत्यक्षात शिरुरला गेले. कोरेगाव युद्धाबद्दलची पहिली अस्सल माहिती दर्शविते की ती इंग्रजांच्या पराक्रमी विजयापेक्षा अरुंद सुटलेला होता. “लेफ्टनंट कर्नल बुर यांच्याकडून ३ तारखेला (जानेवारी, १८१८ रोजी खाती मिळाली आहेत, अशी माहिती देऊन बॉम्बे नेटिव्ह इन्फंट्रीच्या दुसऱ्या बटालियनच्या १ ली रेजिमेंटचा कमांडर स्टॉन्टन सुदैवाने आपला मोर्चा परत सेरूरमध्ये परतू शकला होता. १२५ जखमी, गोरेगाव येथे ५० पुरले आणि तेथे १२ किंवा १५ सोडले, ते गंभीरपणे जखमी झाले; पेशवे दक्षिणेकडे, जनरल स्मिथच्या मागे लागला होता, ज्याने कदाचित बटालियन वाचवली होती. " लढाईनंतर जनरल प्रिट्झलरच्या अधीन असलेल्या ब्रिटिश सैन्याने पेशव्याचा पाठलाग केला, जो दक्षिणेकडे साताऱ्यांच्या राजासह कर्नाटकच्या दिशेने पळून गेला. पेशव्याने जानेवारी महिन्यात दक्षिण दिशेकडे उड्डाण केले. म्हैसूरच्या राजाचा पाठिंबा न मिळाल्याने पेशवाई दुप्पट झाली आणि जनरल प्रिटझलला सोलापूरच्या दिशेने जाण्यासाठी निघाले. २९ जानेवारीपर्यंत पेशवाईचा पाठपुरावा फलदायी झाला नव्हता. जेव्हा जेव्हा बाजीरावांना इंग्रजांनी दडपले तेव्हा गोखले आणि त्यांच्या हलकी फौजे पेशव्याभोवती फिरली आणि लांब गोळीबार केला. काही झडपे झाल्या आणि मराठ्यांना घोड्यांच्या तोफखान्यांमधून वारंवार गोळ्या माराल्या. तथापि, कोणत्याही पक्षाचे कोणतेही फायदेशीर परिणाम नव्हते. ७ फेब्रुवारी रोजी जनरल स्मिथने साताऱ्यात प्रवेश केला आणि मराठ्यांचा राजवाडा ताब्यात घेतला. त्याने प्रतीकात्मकपणे ब्रिटिश ध्वज चढविला. दुसऱ्या दिवशी, भगवा झेंडा-शिवाजी आणि मराठ्यांचा ध्वज त्याच्या जागी उभा राहिला. लोकसंख्येचा पाठिंबा मिळवण्यासाठी ब्रिटिशांनी घोषित केले की ते कोणत्याही धर्माच्या आज्ञांमध्ये हस्तक्षेप करणार नाहीत. त्यांनी जाहीर केले की सर्व वटान, इनम्स, निवृत्तीवेतन आणि वार्षिक भत्ते सुरू ठेवण्यात येतील जे प्राप्तकर्त्यांनी बाजीरावांच्या सेवेतून माघार घेतली. यावेळी बाजीराव सोलापूरच्या परिसरात राहिले. १९ फेब्रुवारी रोजी जनरल स्मिथला कळले की पेशवे पंढरपूरला जात आहेत. जनरल स्मिथच्या सैन्याने अष्टी मार्गावर असलेल्या पेशव्यांवर हल्ला केला. या युद्धादरम्यान पेशवाईंचा इंग्रजांपासून बचाव करताना गोखलेचा मृत्यू झाला. आपला भाऊ आणि आईसह साताराचा राजा पकडला गेला. १७५० च्या दशकात पहिल्यांदा ताराबाईंनी तुरूंगात टाकलेल्या मराठा राजाची सत्ता फार पूर्वी गमावली गेली होती पण ताराबाईच्या मृत्यूनंतर १७६३ मध्ये माधवराव पेशवे यांनी पुन्हा राज्य केले. तेव्हापासून राजाने पेशव्यांची नेमणूक करण्याचे मुख्य पद कायम ठेवले होते. सम्राट आलमगीर दुसरा यांनी पेशवे येथे आपल्या छत्रपती घराण्याचे सांत्वन केले होते. छत्रपतींनी ब्रिटिशांच्या बाजूने घोषित केले आणि यामुळे मराठा संघटनेचे प्रमुख म्हणून पेशवे यांची कायदेशीर स्थिती संपुष्टात आली, हे एका जहिरनामाद्वारे केले गेले होते, ज्यात पेशव्यांना मराठा संघटनेचे प्रमुख राहिलेले नाही. तथापि बाजीराव द्वितीय यांनी पेशंटच्या पदावरून त्यांना हटविण्याच्या जहिरनामाला आव्हान दिले होते आणि मासेन्सटार्ट एल्फिन्स्टन यांना आपल्या राज्यात ब्रिटिश रहिवासी म्हणून काढून दुसरे एक जाहिरानामा जारी केले. गोखले यांचा मृत्यू आणि आष्टी येथे झालेल्या संघर्षानंतर युद्धाचा अंत लवकर झाला. यानंतर लवकरच बाजीराव हे पटवर्धनांनी निर्जन केले. १० एप्रिल १८१८ पर्यंत, जनरल स्मिथच्या सैन्याने सिंहगड आणि पुरंदरचे किल्ले ताब्यात घेतले.१३ फेब्रुवारी १८१८ मध्ये माऊंट्सटार्ट एल्फिन्स्टन यांनी त्यांच्या डायरी एन्ट्रीमध्ये सिंहगड पकडल्याचा उल्लेख केला आहे: "या सैन्यात मराठा नव्हता, परंतु त्यात १०० अरब, ६०० गोसाई आणि ४०० कोकणी होते. किल्लादार अकरा वर्षांचा मुलगा होता; खरा राज्यपाल, अप्पाजी पुंट सेवरा, एक मध्यम दिसणारा कारकून. या चौकीचा अगदी उदारतेने वागणूक देण्यात आली; आणि त्या ठिकाणी बरेच संपत्ती व पैसा असले तरी किल्लेदार यांना स्वतःचा हक्क सांगण्याची परवानगी होती. " ३ जून १८१८ रोजी बाजीराव यांनी ब्रिटिशांसमोर आत्मसमर्पण केले आणि वार्षिक देखभाल म्हणून ₹ आठ लाखांच्या रकमेची चर्चा केली. बागीराव यांनी जहागीरदार, त्यांचे कुटुंब, ब्राह्मण आणि धार्मिक संस्था यांच्या बाजूने इंग्रजांकडून आश्वासने मिळविली. कानपूरजवळील पेशव्यांना बिठूरला पाठवण्यात आले. पेशव्यांच्या पतन आणि हद्दपारीचा राष्ट्रीय पराभव म्हणून संपूर्ण मराठा साम्राज्यावर शोक व्यक्त केला जात होता, पण पेशवाई अप्रिय दिसत नव्हती. त्याने जास्त विवाह केले आणि त्याचे दीर्घ जीवन धार्मिक कामगिरी आणि मद्यपानात व्यतीत केले.

नागपुरातील कार्यक्रम

हेसुद्धा पाहा: सिताबर्डीचा किल्ला

अपो साहेब म्हणून ओळखले जाणारे माधोजी भोसले यांनी आपल्या चुलतभावाच्या, अनैतिक सत्ताधीश पारसोजी भोसले यांच्या हत्येनंतर नागपुरात आपली शक्ती एकवटली. त्यांनी २ मे ११ रोजी ब्रिटिशांशी तह केला. बाजीराव II शी संपर्क साधण्यापासून परावृत्त करण्याच्या वेळी रहिवासी जेनकिन्सच्या विनंतीकडे त्यांनी दुर्लक्ष केले. जेनकिन्स यांनी आप्पासाहेबांना आपली वाढती सैन्याची एकाग्रता तोडण्यासाठी आणि रेसिडेन्सीमध्ये येण्यास सांगितले, परंतु त्यांनी तसे करण्यास नकार दिला. आधीच पुण्याजवळ इंग्रजांशी लढा देणा P्या पेशव्याला अप्पासाहेबांनी उघडपणे पाठिंबा जाहीर केला. लढाई सुरू आहे हे आता स्पष्ट झाले असल्याने, जेनकिन्सने जवळच्या ब्रिटिश ईस्ट इंडिया कंपनीच्या सैन्यांकडून बळकटी मागितली. त्यांच्याकडे आधीपासूनच लेफ्टनंट-कर्नल होपेन्टन स्कॉट अंतर्गत सुमारे १५,०० पुरुष होते. जेनकिन्सने कर्नल अ‍ॅडम्सला आपल्या सैन्यासह नागपुरकडे कूच करण्याचा निरोप पाठविला. इतर मराठा नेत्यांप्रमाणेच आप्पा शेब यांनीही आपल्या सैन्यात अरबांना नोकरी दिली. ते सामान्यत: किल्ल्यांमध्ये सामील होते. ते सैन्याच्या बहाद्दरात एक म्हणून ओळखले जात असले तरी त्यांना शिस्त व सुव्यवस्था राखणे योग्य नव्हते. मराठ्यांची एकूण संख्या सुमारे १८,००० होती. रेसिडेन्सी सीताबर्डी टेकडीच्या पश्चिमेस होती, उत्तर-दक्षिणेस ३०० यार्ड (२७० मीटर) टेकडी आहे. ब्रिटिश ईस्ट इंडिया कंपनीच्या सैन्याने टेकडीच्या उत्तर टोकाला ताब्यात घेतले. मराठ्यांनी अरबांशी लढाई करून टेकडीवर शुल्क आकारले आणि इंग्रजांना दक्षिणेकडे पळवून नेण्यास भाग पाडले. ब्रिटिश सेनापती बलवान सैन्यासह पोचू लागले. २९ नोव्हेंबरला लेफ्टनंट कर्नल रहाण, ५ डिसेंबरला मेजर पिट्टमॅन आणि १२ डिसेंबर रोजी कर्नल डोव्ह्टन. ब्रिटिश पलटण कठोर होते आणि आप्पासाहेबांना शरण जाण्यास भाग पाडले गेले. ब्रिटिशांनी ३०० पुरुष गमावले, त्यातील २४ युरोपियन होते; मराठ्यांनी समान संख्या गमावली. ९ जानेवारी १८१८ रोजी एक करारावर स्वाक्षरी झाली. अप्पा साहेबांना नाममात्र प्रांतावर अनेक निर्बंध घालून राज्य करण्याची परवानगी देण्यात आली. किल्ल्यांसह त्याचा बहुतांश प्रदेश आता ब्रिटिशांच्या ताब्यात होता. त्यांनी सीताबर्डी टेकडीवर अतिरिक्त किल्ले बांधले. काही दिवसांनी आप्पासाहेबांना अटक करण्यात आली. पंजाबमध्ये शिखांचा आश्रय घेण्यासाठी पळून जाताना त्याला अलाहाबाद येथे नेण्यात आले. त्यांनी त्याला नाकारले आणि जोधपूरजवळ पुन्हा एकदा इंग्रजांनी त्याला पकडले. जोधपूरचा राजा मानसिंग त्यांच्यासाठी खात्रीशीरपणे उभा राहिला आणि तो जोधपुरातच राहिला, तिथे १५ जुलै १८४९ रोजी वयाच्या ४४ व्या वर्षी मरण पावला.

होळकर यांच्या अधीनता

हेसुद्धा पाहा: महिदपूरची लढाई

होळकर यांना शिंदे यांना देण्यात आलेल्या अटींप्रमाणेच ऑफर देण्यात आले; फरक इतकाच की होलकरांनी अमीर खानच्या स्वातंत्र्याचा स्वीकार आणि आदर केला. होळकर यांचे न्यायालय त्यावेळी व्यावहारिक अस्तित्वात नव्हते. होळकरांच्या अधिकाऱ्यांना तंटिया जोग यांनी ब्रिटिशांच्या संगनमताने असल्याचा संशय आला असता त्यांनी ही ऑफर स्वीकारण्याची विनंती केली. वास्तवात त्याने ही सूचना केली कारण त्याने ब्रिटिशांच्या सामर्थ्याबद्दल जागरूक होते कारण त्याने भूतकाळात बटालियनची आज्ञा दिली असताना त्यांनी त्यांच्या सैन्याने कृती करताना पाहिले होते. पेशव्यांनी ब्रिटिशविरूद्ध बंडखोरी करण्याच्या आवाहनाला होलकर यांनी महिदपूर येथे लढाई सुरू केली. २१ डिसेंबर १८१७ रोजी होळकर आणि ब्रिटिश यांच्यात महिदपूरची लढाई लढाई झाली. ब्रिटिश पक्षाच्या प्रभाराचे नेतृत्व स्वतः मॅल्कम यांनी केले. मध्यरात्रीपासून पहाटे ३ वाजेपर्यंत प्राणघातक लढाई सुरू होती. लेफ्टनंट जनरल थॉमस हिसलोप मद्रास सैन्याच्या सरसेनापती होते. सकाळी ९ च्या सुमारास हिसलोप होळकर सैन्याच्या नजरेस आला. ब्रिटिश ईस्ट इंडिया कंपनीच्या सैन्याने ८०० माणसे गमावली पण होळकरांची शक्ती नष्ट झाली. ब्रिटिश ईस्ट इंडिया कंपनीचे ८०० लोक मारले गेले किंवा जखमींचे नुकसान झाले परंतु होळकर यांचे नुकसान जवळजवळ ३,००० मारले गेले किंवा जखमी झाले. या नुकसानीचा अर्थ होळकर यांना ब्रिटिशांविरूद्ध शस्त्रे वाढवण्याच्या कोणत्याही साधनापासून वंचित ठेवले गेले होते, आणि यामुळे होळकर घराण्याची सत्ता खंडित झाली. महिदपूरची लढाई मराठा नशिबांसाठी विनाशकारी ठरली. हेन्री दुरंद यांनी लिहिले, "महिदपूरच्या लढाईनंतर केवळ पेशव्याचीच नव्हे तर होळकर आणि शिंदे यांच्या महारता राज्यांचा वास्तविक प्रभाव विरघळला गेला आणि त्यांची जागा ब्रिटिशांच्या वर्चस्वाने घेतली." होळकर कुटुंबाची शक्ती तुटली तरीही बाकी सैन्य प्रतिकूल राहिले आणि त्यांच्या पांगण्यासाठी एक विभाग कायम ठेवला गेला. मंत्र्यांनी शांततेचे उल्लंघन केले, आणि ६ जानेवारी १८१८ रोजी मंडदेश्वर करारावर स्वाक्षरी झाली; होळकरांनी संपूर्णपणे ब्रिटिश अटी मान्य केल्या. ब्रिटिश रहिवाशाच्या सल्ल्यानुसार स्वतंत्र राजकुमार म्हणून होळकर ब्रिटिश अधिकाराखाली आले.

युद्धाच्या शेवटी सर्व मराठा शक्ती इंग्रजांच्या स्वाधीन झाल्या. शिंदे आणि अफगाण अमीर खान मुत्सद्देगिरीचा आणि दडपणाचा वापर करून दबून गेले, ज्याचा परिणाम म्हणून ५ नोव्हेंबर १८१७ रोजी ग्वाइलरचा तह झाला. या कराराअंतर्गत शिंदे यांनी राजस्थानला इंग्रजांसमोर आत्मसमर्पण केले आणि पिंडारांशी लढायला मदत करण्यास सहमती दर्शविली. आमिर खानने आपल्या बंदुका इंग्रजांना विकण्यास मान्य केले आणि राजपुताना येथील टोंक येथे त्यांना जमीन अनुदान मिळालं. २१ डिसेंबर १८१७ रोजी होळकर यांचा पराभव झाला आणि त्याने ६ जानेवारी १८१८ रोजी मंडदेश्वर करारावर स्वाक्षरी केली. या कराराखाली होळकर राज्य इंग्रजांचे सहाय्यक बनले. तरुण मल्हार राव सिंहासनावर उठविला गेला. भोसले यांचा २६ नोव्हेंबर १८१७ रोजी पराभव झाला होता आणि तो पकडला गेला होता परंतु जोधपूरमध्ये आपले आयुष्य जगण्यास तो सुटला. पेशवाईने ३ जून १८१८ रोजी आत्मसमर्पण केले आणि ३ जून १८१८ रोजी झालेल्या कराराच्या अटीनुसार कानपूरजवळील बिथूरला रवाना केले गेले. पिंडारी नेत्यांपैकी करीम खानने फेब्रुवारी १८१८ मध्ये माल्कमला शरण गेले; वसीम मोहम्मद यांनी शिंदे यांच्यापुढे शरण गेले आणि शेवटी त्यांनी स्वतःला विषप्राशन केले; आणि सेतूला वाघाने ठार मारले. युद्धामुळे ब्रिटिशांना ब्रिटिश ईस्ट इंडिया कंपनीच्या आश्रयाने सतलज नदीच्या दक्षिणेस दक्षिण भारताच्या दक्षिणेकडील संपूर्ण भारताचा ताबा मिळाला. प्रसिद्ध नासाक डायमंड कंपनीने युद्धाच्या लुटीचा भाग म्हणून विकत घेतला होता. ब्रिटिशांनी मराठा साम्राज्यापासून मोठ्या प्रमाणात प्रदेश ताब्यात घेतला आणि परिणामस्वरूप त्यांचा सर्वात गतिमान विरोध संपवला. ब्रिटिशांमध्ये पेशवेला शरण येणाऱ्या मालकॉमच्या अटी खूप उदारमतवादी ठरल्यामुळे वादग्रस्त ठरल्या. कानपूरजवळ पेशवाईला विलासी जीवन मिळावे आणि सुमारे ८०,००० पाउंड पेन्शन देण्यात आली. नेपोलियनशी तुलना केली गेली, ज्यांना दक्षिण अटलांटिकमधील एका लहानशा खडकापर्यंत मर्यादित ठेवले आणि त्याच्या देखभालीसाठी थोडी रक्कम दिली. युद्धानंतर त्र्यंबकजी डेंगळे यांना पकडले गेले आणि त्यांना चुनारिन बंगालच्या किल्ल्यात पाठवले गेले जेथे त्याने आयुष्यभर घालवले. सर्व सक्रिय प्रतिकार संपल्यामुळे, जॉन मॅल्कमने उर्वरित फरारींना पकडण्यासाठी आणि शांत करण्यासाठी महत्त्वपूर्ण भूमिका बजावली. पेशवेचे प्रांत मुंबई प्रेसिडेन्सीमध्ये समाधानी झाले आणि पिंडार्यांनी ताब्यात घेतलेला प्रदेश ब्रिटिश भारताचा मध्य प्रांत झाला. राजपूतानाचे राजपुत्र प्रतीकात्मक सरंजामशाही बनले ज्यांनी इंग्रजांना सर्वोपरि सामर्थ्य म्हणून स्वीकारले. अशा प्रकारे फ्रान्सिस रॉडन-हेस्टिंग्जने लॉर्ड डलहौसीच्या काळापर्यंत कमीतकमी अप्रबंधित राहिलेले भारताचा नकाशा अशा राज्यात वळविला. पेशवाईची जागा बदलण्यासाठी मराठा साम्राज्याचे संस्थापक म्हणून शिवाजीचा अस्पष्ट वंशज ब्रिटिशांनी आणला. होळकर कुटुंबातील एका अर्भकाची ब्रिटिश पालकत्वाखाली नागपूरचा शासक म्हणून नेमणूक करण्यात आली. पेशव्याने नाना साहिब यांना एक मुलगा दत्तक दिला जो १८५७ च्या बंडखोरीच्या नेत्यांपैकी एक होता. १८१८ नंतर मॉन्स्टस्टार्ट एल्फिन्स्टनने महसूल वसुलीसाठी प्रशासकीय विभागांची पुनर्रचना केली, अशा प्रकारे पाटील, देशमुख आणि देशपांडे यांचे महत्त्व कमी केले. नव्या सरकारला स्थानिक मराठी भाषिक लोकांशी संवाद साधण्याची गरज भासू लागली; एल्फिन्स्टन यांनी १८२० नंतर सुरू झालेल्या बॉम्बे प्रेसिडेन्सीमध्ये मराठी भाषेचे नियोजित प्रमाणित करण्याचे धोरण अवलंबिले.

• खडकीची लढाई^[३]
• मराठा साम्राज्य
• आष्टीची लढाई
• भीमा कोरेगावची लढाई
• मराठा राज्ये आणि राजघराण्यांची यादी
• पहिले इंग्रज-मराठा युद्ध
• दुसरे इंग्रज-मराठा युद्ध
• ब्रिटिश साम्राज्य
• ब्रिटिश भारत
• भारताचा इतिहास
• शिवाजी महाराज